Draupnir - 01.05.1903, Qupperneq 148

DRÁUPNIR.
180
samall með opna bók fyrir framan sig á borð-
inu og dottaði auðsjáanlega, því hann hrökk
saman, þegar ábóti lagði höndina á öxlina á hon-
um. „Hví fer þú ekki að sofa eins og aðrirf"
spurði hann. „Afþví", svaraði Jón, „að ég er
ekki búinn með ætlunarverkið mitt, eins og þeir",
og benti honum um leið á bókina. Ábóti leit
á hana og sagði:
„Sankti Margrétarsöguf" „Já, en ég á örstutt
eftir af henni, og svo eina latneska bæn, svo er
ég búinn með mitt ætlunarverk". „Já, það er
æskilegt", svaraði ábóti, „því bækurnar verða
að vera til taks á morgun; en þú þarft ekki
langa stund til að klára hana, því ég þarf að
tala nokkuð við þig á eftir". Og um leið gekk
hann aftur inn til sín. Jón Arason fór nú að
leita að handritinu, en hann gat ekki fundið
það, því múnkarnir höfðu farið með það með
sér, en hann þorði ekki að brjóta klaustursregl-
urnar, því þeir áttu allir að hátta og fara á
fætur á vissum tíma. Hann sjálfur var ekki eins
rígbundinn við þær og þeir, því hann var ekki
munkur, heldur að eins lærisveinn. Hann sá
sér því ekki annað ráð, en að skrifa þessi fáu
blöð, sem eftir voru, eftir minni og hann þorði
nokkurn veginn að treysta á það, og hann
lauk við bókina. En nú var latínska bænin
eftir, en hana mundi hann ekki nema mjög
óljóst. Hann réði því af að skrifa það, sem hon-