Draupnir - 01.05.1903, Qupperneq 149

DRAUPNIR.
181
um bjó í brjósti, lagði svo fjaðrapennann á borð-
ið og fór að dotta niður í bringuna, og fór að
dreyma um söguna og hálfvaknaði, svo tók hann
aftur pennann og rissaði þetta aftan á hana
í svefnrofunum: „Lengi hefur þú skrifað þessa
sögu, Jón strákur Arason; ekki má þetta skrif
heita, það er ir.ismæli fyrir mig, heldur er þetta
krabb og illa krabbað. Biðjið fyrir Jóni Ara-
syni, þeir sem söguna lesa. Geymi oss Guð
öll saman og jungfrú sankti María mín að eilífu.
Amen". Það var svo sem auðséð, að síðustu
orðin höfðu í huga hans breytzt í kvöldbæn,
hann sat þarna líka steinþegjandi, með pennann
í hendinni yfir bókinni, þegar Einar ábóti kom
aftur inn til hans, og lét ekkert á sér bera, en
tók bókina upp og blaðaði í henni um stund,
drap þá fingrinum á kinn Jóni og sagði blíð-
lega: „Orkuðuð þér ekki að vaka með mér
eina stundf Jón Arason spratt upp og glað-
vaknaði. Ábóti benti honum á latínsku bæn-
ina, sem hann hafði skrifað, horfði spyrjandi
framar í hann og sagði:
„Hver hefir samið þessa bæn?“ „Ég hef
skrifað hana", svaraði Jón, og varð í fyrsta skifti
í lífi sínu hálf feiminn, eins og sumum verður
á þegar eitthvað kemst upp, sem á að vera
dulið. „Þú hefir þá ekki einungis skrifað hana,
Jón minn“, svaraði ábóti, „heldur hefir þú líka
samið hana, því ég hef aldrei heyrt þessa bæn