Draupnir - 01.05.1903, Side 150

182
DRAUPNIR.
fyrri ?“ Jón Arason horfði niður fyrir sig og
þagði. „Hví lætur þú", hélt ábóti áfram, „eins
og þú kunnir ekki latínu og getir ekki lært hana ?
Og þó er þessi bæn þín fagurorðuð og því nær
rétt skrifuð á latínsku máli“. Ábóti horfði fast
framan í Jón, og út úr augum hans skein blíða
og alvörugefni. Segðu mér satt frá þessu, barnið
mitt?“ Jón hóf höfuðið upp og horfði með engu
minni alvörugefni framan í ábóta og sagði:
„Latínan er er ekki móðurmál vort, herra
ábóti “. „Satt er það að sönnu, en hún er móð-
urmál kristninnar". „En mundi nokkuð missast,
þótt henni væri breytt í móðurmálið?" Við
munum ekki lifa þá breytingu, Jón minn Ara-
son. En þar sem þú ert metnaðargjarn og vilt
ekki í neinu standa á baki jafnaldra þinna, þá
liggur mér við að halda að einhver hulin ástæða
liggi undir þessu?“ Um leið og ábóti sagði
þetta hvessti hann spyrjandi augun á Jón, en
með svo mikilli blíðu, að hann fann sig snortinn
eitthvað þægilega og sagði: „Eg elska Iandið
mitt og tungumál þess framyfir öll önnur, og svo
heyrist svo margt, sem ekki á að heyrast, þeg-
ar einhver skilur tungumál sem allir halda að
hann skilji ekkert í“. Um leið og Jón sagði
þetta, leiftraði hreinskilnin ut úr augum hans,
og samskonar kýmnisbros lék um varirnar. Ábóti
brosti stillilega, klappaði á herðarnar á honum
og sagði um leið: „Farðu þá vel með leyndar-