Æskan - 01.11.1975, Blaðsíða 18

Annar vinnumaðurinn reis upp að glugganum og
kallaði: — Guð blessi þig, hver er maðurinn?
Eitthvað var kallað á móti, en það heyrðist ekki
fyrir óveðrinu. Allir sátu steinþegjandi, og hálfgerð
ónot fóru um alla.
Ég varð hræddur. Ætli það sé ekki einn af jóla-
sveinunum eða tröllkarl eða skessa? Ellegar draugur,
Móri eða Skotta? Það væri hræðilegt. Ég hafði heyrt
svo margt um þetta.
Vinnumaðurinn leit til pabba: — Ég get ekki heyrt
orðaskil. Það er líka óskiljanlegt, að nokkur mennsk-
ur maður sé á ferð í þessari blindösku stórhríð.
Pabbi sagði: — Farðu fram og bjóddu honum inn.
Vinnumaðurinn hikaði við, og önnur vinnukonan
sagði: — Það getur verið varasamt, maður veit ekki
hvað getur verið á ferð.
Pabbi stóð upp og fór að ganga fram baðstofu-
gólfið, og bjóst pilturinn þá líka til að fara.
— Þess þarf ekki, sagði pabbi og gekk fram.
FANNBARINN GESTUR
Það leið alllöng stund. Allir sátu þegjandi. Ég held,
að ég hafi svitnað. Svo heyrðist mannamál frammi
í göngunum og gríðarmikið stapp. Hurðin opnaðist.
Pabbi kom inn og maður með honum, fannbarinn
nokkuð, þótt hann hefði stappað af sér versta snjón-
um. Hann heilsaði fólkinu, og svo voru honum feng-
in þurr föt.
Gesturinn hét Rögnvaldur og var þaðan úr sveit-
inni, á leið heim til sín. Hann hafði villst, en rekist
á bæinn. Allir urðu fegnir, að hann komst af og ubku
nú aftur gleði sína.
Gestinum var borinn jólamatur. Þegar hann hafði
snætt, var farið að lesa jólalesturinn. Var það mjög
' hátíðleg stund. En þá þekktust ekki jólasálmarnir,
sem nú eru sungnir á jólunum. Þeir voru þá ýmist
ekki til eða ekki komnir inn í sálmabókina.
Lesturinn var langur, og ég sofnaði undir lestrin-
um, en vaknaði víst bráðlega aftur. Þá var fólkið
að drekka kaffi og borða kleinur og pönnukökur og
skrafa saman. Svo var ég háttaður og sofnaði ákaf-
lega vært út frá kertinu mínu. Mér fannst ég finna,
að englarnir væru hjá mér.
Það kvöld var ekki slökkt á öllum kertunum, og ég
gleymdi víst það kvöld að segja: •— Jesús gef mér
eilíft Ijós, sem aldrei slokknar, eins og mér hafði
verið kennt að segja, þegar slökkt var á Ijósinu, að
öllum háttuðum í baðstofunni á kvöldin.
Svona voru jólanæturnar í barnæsku minni, full-
ar af sannri hátíð með ólýsanlegum unaði og ein-
hverju töframagnl. Það var alvarleg gleði og unaðs-
leg alvara, sem hvíldi yfir öllu. Það var eiginlega
ekkert til skemmtunar. Ekkert jólatré, engar jóla-
gjafir nema einhver ný flík, sem'menn fóru þá fyrst
í, það var ekki spilað eða sungið nema sálmarnir
með húslestrinum.
En gleðin var svo undarlega unaðsfull, af því að
þá nótt var frelsari heimsins fæddur. Það var eins
og maður fyndi dýrðina í upphæðum, friðinn á jörðu
í hinni lágu baðstofu og velþóknun Guðs með mönn-
unum. Nú óska ég öllum börnum, sem þetta lesa:
Gleðileg jól í Jesú nafni!
Fr. Fr.

16