Æskan - 01.11.1975, Blaðsíða 78
Skrýtlur.
„Mamma, verð ég að þvo mér í
framan?"
„Já, auðvitað."
„Æi, hvers vegna má ég ekki bara
púðra mig eins og þú?“
Lítill snáði var að hafa yfir
kvöldbænirnar sínar með mjög lágri
röddu.
„Ég heyri ekki til þín, elskan,“
sagði móðir hans.
„Ég er alls ekki að tala við þig,“
svaraði sá litli.
„Hvernig líður honum litla bróður
þínum, Nonni minn?“
„Bölvanlega. Hann liggur I bæl-
inu. Meiddi sig á hausnum."
„Skinnið litla. Og hvernig vildi
það til?"
„Við vorum að keppa um það,
hvor okkar gæti teygt sig lengra út
um gluggann, og hann vann.“
Kringlur geta veriS góSar, en.,
Skoti stendur á brú og sér bát
hvolfa undan manni. Honum skýtur
upp einu sinni og svo aftur. Skotinn
hrópar til hann þegar hann er að
sökkva I þriðja sinn.
— Má ég eiga bátinn, ef þér
skýtur ekki upp aftur?
Kennarinn: Hver er besta leiðin
til að láta mjólk ekki súrna?
Dóri litli: Að geyma hana I kúnni.
Lítil stúlka segir frá því I skól-
anum að hún hafi eignast litla syst-
ur. Þá segir önnur að hún muni
bráðum eignast bróður.
— Hvernig veistu að það verði
bróðir? spurði kennarinn.
— Jú, í fyrra hvíldi mamma sig
oft og þá eignaðist ég systur, en nú
hefur pabbi hvJt sig oft, og þá verð-
ur það bróðir.
í loft upp og girt um leið alveg fyrir það, að mér
auðnaðist nokkurn tíma að finna aftur tfmavélina
mína, eins og seinna kom I Ijós.
Nú fórum við út í dálltinn garð bak við höllina. Hann
var þakinn grassverði, og þrjú ávaxtatré stóðu þar.
Við hvíldum okkur og hresstum. Það var nú komið
að sólsetri, nóttin var í nánd, og enn hafði mér ekki
auðnast að finna okkur felustað. En mér stóð nú
næstum á sama. Ég átti nú í eigu minni það vopnið,
sem ef til vill mundi reynast allra vopna best í vörn
minni gegn Mórlokkunum, og þetta vopn voru eld-
spýturnar. Svo hafði ég kamfóruna í vasa mínum, ef
kveikja þyrfti eld. Mér fannst hyggilegast að láta
fyrirberast úti á víðavangi urh nóttina og kynda bál
okkur til varnar. Að morgni yrði ég að ná íímavélinni.
Þangað til hafði ég kylfuna eina. Með aukinni þekk-
ingu hafði mér vaxið ásmegin. Hingað til hafði ég hik-
að við að ráðast á eirhliðin, einkum vegna þeirra
leyndardóma, sem að baki þeirra kynnu að felast. Mér
hafði aldrei sýnst þau sérlega sterk, og ég vonaði,
að kylfan mundi reynast mér þarfagripur við verk
það, er ég átti fyrir höndum.
Framhald.
76