Æskan - 01.11.1975, Blaðsíða 101

Myndin í vatninu
Ú
að var blankandi logn þetta kvöld. Það var
í miðjum júní. Andamamma var að labba niður
að vatninu með fimm aumingjalega unga á eftir sér.
Andamamma hélt hreykin og stolt út á vatnið og
sýndi ungunum, að þetta væri alveg óhætt, engin
hætta. En ungarnir biðu í hnapp við vatnið. Svo
synti andamamma að bakkanum aftur. Ungarnir voru
ekki lengi að hoppa niður á bakið á henni, og svo
synti hún út á vatnið. Ungarnir urðu dauðhræddir.
Einn fór að hagræða sér og varð það til þess, að
hann datt í vatnið. Hann varð ósköp hræddur og
reyndi að hlaupa á eftir mömmu sinni á þessu ein-
kennilega vatni. Hún synti á undan honum. Hann
fann að þetta var ósköp gaman, bara að róa sér
áfram með fótunum.
En, hvað var þetta? Fyrir framan sig sá hann
mynd af sér í vatniriu. Honum brá við og hann tók
á öllum kröftum til að komast til mömmu sinnar, sem
nú var búin að hrista hina ungana út í vatnið. Þegar
hann kom til systkina sinna sá hann, að það var
alveg eins með þau. Mynd þeirra var í vatninu.
Þegar hann fór að líta í kringum sig, sá hann, að
stóru fuglarnir litu niður í vatnið og fóru svo að
snurfusa sig á eftir. Var þá þetta nokkurs konar
spegill, sem sagði þeim til um útlit þeirra? Svo bað-
aði hann vængjunum af ánægju yfir þessari upp-
götvun að hafa fundið þetta út. Nú fann hann, að
á vatninu var slíkur töfraheimur, að hann hét að fara
Óli litli hafði sent pabba sínum óskalista yfir
þær jólagjafir, sem hann óskaði sér helst að fá.
— Og hvað fékk hann svo? Fylgið línunum, og
þá komist þið að því.
aldrei af því. En nú fór að koma kalt inn að fiðrinu
hans og þá þorði hann ekki annað en að fara til
lands og þurrka sig. Þegar hann kom upp á steininn
í fjörunni, veifaði hann vængjunum ótt og títt. Þá
kallaði til hans gamall fugl utan af vatninu: „En sú
fluglist. Smyrðu heldur fiðrið þitt.“ Hvað var það
nú? Og fuglinn kallaði aftur. „Það er aftur undir
stélinu." Unginn fór að þreifa með litla nefinu. Jú,
hér var efnið. Svo smurði hann alla bringuna og
magann. Nú var hægt að leggja út á vatnið aftur.
fjöldans, þegar þeir leggja af stað. En höfðinginn brosir aðeins eins og hann vildi segja: „Ef þeir geta
ekki hlaupið af sér þræl, þá eru þeir ekki heldur verðugir að eignast dóttur mína. Menn verða brátt harla
hljóðir, þegar Bjarnarkló rennur innan skamms fram úr keppinautum sínum og kemur ( mark heilu spjót-
kasti á undan hinum. — 8. Aliir horfa af eftirvæntingu á höfðingjann. í fyrstu sat hann kyrr og var sem
í leiðslu. Svo barði hann spjótskafti sínu mörgum sinnum í grundina. Hann var mjög reiður, — reiður
við hermennina ungu, sem létu óþekktan skógarmann sigra þá í kapphiaupinu. — 9. Eftir skamma stund
gefur höfðinginn merki um að keppni í bogfimi skuli byrja. Á stein nokkurn, langt í burtu, var sett upp-
stoppuð rjúpa. Fuglshamurinn hafði verið fylltur með grasi og honum komið þannig fyrir, að hann Ifktist
lifandi fugli.