Æskan - 01.11.1975, Blaðsíða 21

HVAÐ ERU SKÝIN MÖRG?
ÞaS er fagur sumardagur, en allt f einu dregur fyrir sól.
GetiS þiS taliS skýin sem sjást á lofti? HvaS eru þau mörg?
Svör sendist Æskunni fyrir 20. janúar 1976.
Þrenn verSlaun, sem eru úrvalsbækur ÆSKUNNAR,
verSa veitt fyrir rétt svör. Ef mörg rétt svör berast, verSur
dregiS um hverjir hljóta verðlaunin.
og kvarta og kveina og ■—--------. Allt þetta og meira
til hugsaði hann og naut þess að vera píslarvottur.
Hann sá Ijós tendruð í öllum gluggum í húsunum
í nágrenninu og öfundaði alla, sem gátu verið inni
og notið gleðinnar. ,,Ó, þessi andstyggilega kerling,
sem endilega þurfti að fara að veikjast á sjálft jóla-
kvöld^ð. Henni líður áreiðanlega ekki eins illa og
mér, sem verð að fara aleinn alla þessa leið um há-
nótt.“ Svona hugsanir styttu hvorki leiðina né tím-
ann. Og því lengra, sem hann kom inn í skóginn,
því hræddari varð hann við myrkrið, sem var allt
f ki;ingum hann. Það hvein í trjátoppunum, tunglið
óð í skýjum og kastaði skuggum, sem líktust vof-
um, á milli trjánna.
Haraldur varð orðinn mjög smeykur og flýtti sér.
Sem betur fór sá hann hús öðru hverju, annars
hefði ekki farið vel fyrir honum, eins og hann var
nú orðinn hræddur. Aldrei á ævi sinni hafði honum
fundist hann vera eins einmana og yfirgefinn. Og
það á sjálfum jólunum, það var nú það versta. Hann
grét af meðaumkun með sjálfum sér og fannst, sem
það gæti ekki fundist neinn, sem ætti eins bágt og
hann.
Loksins var hann kominn alla leið. En það glaðn-
aði ekki yfir honum samt, þvl að nú fór hann að
hugsa um heimleiðina. Áður en hann kæmist heim,
væri komið langt fram á nótt og öll jólagleði úm
garð gengin, allir farnir að sofa.
Konan á Hólabergi lá í rúminu. Hún var mjög veik.
Haraldur heyrði alla leið þangað, sem hann stóð í
snjónum, að hún kveinkaði sér. Maður hennar sat
áhyggjufullur við rúmið hennar, og börnin voru hrædd
og niðurdregin. Elsta telpan sat grátandi með yngsta
barnið í fanginu og reyndi að svæfa það.
„Hér eru lyfin frá lækninum," sagði Haraldur um
leið og hann kom inn. Hann var ekki neitt blíður á
svipinn, því að hann hugsaði bara um sjálfan sig.
En það var enginn, sem tók eftir því. Maðurinn and-
varpaði feginsamlega, börnin litu á hann, og móðir-
in róaðist.
„Láttu mig ifá þau,“ sagði hún og rétti út höndina
eftir glasinu. Hún vissi, að þetta myndi hjálpa henni.
Nú myndi henni batna. Eftir dálitla stund liði henni
mikið betur, hún vissi þetta af fyrri reynslu. „Ég
hélt ekki, að læknirinn myndi geta sent þetta ( kvöld,"
hvíslaði hún. „En hann er góður. Nú þarf ég ekki
að kveljast í nótt. Og mikið ert þú góður, sem ferð
þessa iöngu leið, og það á sjálft jólakvöldið." Hún
horfði lengi á Harald sársaukafullum augum.
„Já — það var vel gert,“ samsinnti maðurinn. „Og
einmitt í kvöld, þegar allir halda jólin hátíðleg, því
þið gerið það auðvitað?"
„Já,“ sagði Haraldur.
„Og þú fórst frá öllu góðgætinu. Guð blessi þig.“
Haraldur stóð kyrr, hann fór hjá sér. Hann átti ekki
skilið þetta hól. Honum datt í hug allt það Ijóta,
sem hann hafði hugsað á leiðinni. Þau ættu bara að
vita það. En þau vissu ekki annað en að hann hefði
verið góður og farið þessa löngu leið með lyfin
handa henni, sem var veik, og sem þeim þótti öll-
um svo vænt um. Þess vegna voru þau þakklát og
báðu honum blessunar. Maðurinn fór nú að hita kaffi
og tók sælgæti og kökur út úr skáp. Nú gátu þau
farið að halda svolítið upp á jólin, fyrst mamma var
búin að fá lyfin. Haraldur fékk alls ekki að fara
strax — hann, sem var heiðursgesturinn. En hann
sat þögull og skammaðist sín alltaf meir og meir.
Þegar hann hafði drukkið kaffið, kvaddi hann. Móð-
irin var sofnuð, en niaðurinn og börnin fylgdu hon-
um til dyra.
„Þökk. Kærar þakkir," sagði maðurinn og þrýsti
hönd hans milli beggja sinna. „Nú verður þú ekki
einn á ferð. Blessun guðs er yfir þér, og englar
hans fylgja þér.“
Haraldi fannst hann vera falskur að taka á móti
svo miklu þakklæti, en hann reyndi að verja sig með
því, að það hefði ekki verið fallegt af honum að
segja þeim, hvað hann hefði verið að hugsa á leið-
inni, og að honum hefði í rauninni verið ýtt af stað
með ólund. Honum var allt öðruvísi innanbrjósts eftir
að hann hafði dvalið á Hólabergi. Kveðjuorðin þeirra
um guðs blessun og englana, sem voru í kringum
19