Æskan - 01.11.1975, Blaðsíða 77

gætti þess ekki, hve dagsljósið þvarr óðum, fyrr en
Vína vakti athygli mína á því. Þá sá ég, að fram-
undan í salnum var svarta myrkur. Það kom hik á
mig, og tók ég nú eftir þvi, að eftir því sem nær færð-
ist myrkrinu, minnkaði rykið á gólfinu og sýndist mér
ekki betur en að hér og hvar á gólfinu væri sporrak
eítir mjóa, litla fætur. Mér fannst undir eins sem
Mórlokkarnir væru ekki langt undan. Ég sá nú, að
ég hafði eytt tímanum í gagnslausa rannsókn. Ég
hafði ennþá ekkert vopn í höndunum, ekkert hæli
og engin tæki til að kveikja upp eld. Og nú var orð-
ið áliðið dags. Ég þóttist heyra sömu óviðfelldnu
suðuna út úr myrkrinu þarna í salnum, eins og ég
hafði heyrt upp úr brunninum áður.
Ég tók í hönd Vínu. En svo datt mér skyndilega
nokkuð í hug. Ég gekk að vél með langri vogarstöng,
klifraði upp á vélarpallinn, tók báðum höndum um
stöngina og rykkti í af öllu afli. Stöngin lét undan
afli mínu, og með kylfuna í hendi sneri ég aftur til
Vínu, sem beið mfn hálfgrátandi af hræðslu í miðj-
um ganginum.
Við gengum nú upp breiðan stiga og komum inn
í sal, þar sem eitt sinn hafði verið efnarannsóknar-
stofa. Ég hafði þegar góða von um að finna þarna
ýmislegt nauðsynlegt. í sal þéssum var flest í fu'rðan-
legu standi, nema á einum stað, þar sem þakið hafði
hrunið niður. Ég leitaði með ákefð í öllum þeim köss-
um, sem óbrotnir voru. Og loksins fann ég eldspýtu-
stokk í einum loftþétta kassanum. Ég flýtti mér að
prófa eldspýturnar og reyndust þær óskemmdar. Það
var 'ekki einu sinni slagi í þeim. Ég sneri mér að
Vínu og hrópaði á hennar tungu: „Dansaðu!" Því
nú hafði ég í höndum vopn gegn illþyrmum þeim,
sem við óttuðumst bæði. Tók ég svo til að dansa
af öllum mætti á rykugu gólfinu, Vínu til mikillar
ánægju, og blístraði undir lag eitt, svo fjörlegt sem
ég gat. Þar sem nú frakkalöf mín flögsuðust til i
allar áttir, var dans þessi bæði stigdans og slæðu-
dans og hinn frumlegasti. Enda er ég hugvitsmaður,
eins og þið vitið.
Það var í rauninni hin mesta furða, að eldspýturn-
ar, sem ég var svo heppinn að finna, skyldu hafa
geymst óskemmdar allan þann óratíma, sem þær
höfðu verið þarna. En þó fann ég annað þarna í
salnum, sem var enn furðulegra, og það var kam-
fóra. Ég fann hana í innsiglaðri flösku. í fyrstu hélt
ég, að tólgarefni væri í flöskunni, og braut því af
henni stútinn. En það var fljótt auðfundið á lyktinni,
að hér var um kamfóru að ræða. Það var rétt komið
að mér að fleygja flöskunni með öllu saman, en þá
mundi ég, að kamfóra logar, og gat því komið að
iiði í kertisstað, svo ég stakk flöskunni í vasa minn.
Annars fann ég engin sprengiefni þarna inni eða
önnur tæki til að sundra eirhliðunum. Ennþá var
kylfan mín besta vopnið, sem ég hafði rekist á. Þó
var mér nú hughægara en áður.
Það yrði of langt mál að telja upp allt það, sem
fyrir mig bar þetta kvöld, enda man ég það <?kki til
hlítar. Ég kom inn í langan sal, þar sem fullt var af
ryðguðum hergögnum, og man, að ég var að velta
fyrir mér, hvort ég ætti ekki að skipta á kylfunni
minni og öxi eða sverði. En svo sá ég fljótt, að járn-
kylfan mundi reynast mér notadrýgst til þess að
opna eirhliðið.
Þegar leið á kvöldið, fór áhugi minn að dofna.
Ég gekk sal úr sal. Alls staðar var sama þögnin og
rykið og hrörnunin. Á einum stað fann ég tvær hand-
sprengjur í loftþéttum kassa. Ég mölvaði kassann
sigri hrósandi. Ég var milli vonar og ótta, valdi mér
hliðarsal einn til að prófa handsprengjurnar. Aldrei
hef ég orðið fyrir meiri vonbrigðum. Ég beið og
beið í fimm, tíu, fimmtán mínútur, og aldrei kom
sprengingin. Auðvitað voru sprengjurnar ónýtar, eins
og ég hefði átt að geta giskað á. En ég held helst,
að ef þær hefðu ekki verið það, þá mundi ég hafa
rokið af stað í trafári, sprengt sfinxinn og eirhliðin
HÆGT ER AÐ FÁ FJÖLDA ELDRI ÁRGANGA ÆSKUNNAR.
HVER ELDRI ÁRGANGUR KOSTAR 500 KR.
NÝIR ÁSKRIFENDUR FÁ EINN ÁRGANG I KAUPBÆTI
75