Æskan - 01.11.1975, Blaðsíða 55

Kínversk börn slást ekki eða beita hvert annað of-
beldi, eins og svo víða er algengt. Þetta kemur fram
í bókinni „Konur og barnauppeldi í Kína“, sem er eftir
bandaríska uppeldisfræðinginn Ruth Sidel.
Hún hefur farið í heimsókn í ótal skóla og dagheim-
ili í Kína og rætt við börn á götum úti. Alls staðar
var niðurstaðan hin sama. Hvötin er að vísu fyrir
hendi, en henni er beint á aðrar brautir með uppeld-
inu. Börn sem eru óþæg eru' í rauninni athafnasömu
börnin, sem hafa þörf fyrir að vera alltaf að gera eitt-
hvað.
Þess vegna eru þau bara beðin að hjálpa kennur-
unum eða sjá til með þeim börnum, sem gengur hæg-
ar. Öll börn læra að taka ábyrga afstöðu, alveg frá
því þau eru smábörn, og þau taka líka þátt ( fram-
leiðslunni. Börn í Kína eiga að geta háttað sig og
klætt þegar þau eru 2—3 ára og borða sjálf skömmu
síðar, hjálpa til á heimilinu, þvo upp, leggja á borð
o.s.frv. Börn á barnaheimilium taka einnig þátt f
Óskabörn
Á
0^
framleiðslunni. í verksmiðju einni sá Ruth Sidel 4—5
ára börn sitja og búa til öskjur undir blýanta. En það
var engin samkeppni um hver gerði mest, þau bara
léku sér að vinnunni og fengu laun fyrir. Auðvitað
ekki til að kaupa leikföng og sælgæti fyrir, heldur
nytsama hluti til heimilisins.
— Stansaðu, hrópaði Svíinn, — þú ert ekki njósn-
ari! Þú hefur sagt einkunnarorðið, og það er rétt,
þú mátt fara!
Hann ýtti varlega við drengnum, þar sem hann lá
á hnjánum.
— Þú skalt vita það drengur minn, hélt hann
áfram með eðlilegum rómi, að einkunnarorðið á þess-
ari heilögu nótt er: — Faðir vor, þú, sem ert á himn-
um!
Daníel þaut á fætur.
— Guð blessi yður, sagði hann innilega, — yður
og litla drenginn yðar. Svo flýtti hann sér leiðar sinn-
ar.
Svíinn horfði á eftir honum, og bros Ijómaði á
hörkulegu andliti hans, og hann sagði með sjálfum
sér:
— Núna er nótt miskunnseminnar og mildinnar.
Fyrir dögun náði Daníel heim. Það varð mikil gleði
við komu hans og minnkaði ekki við það, að móður
hans batnaði aftur.
En Daníel gleymdi aldrei sænska góðhjartaða
hermanninum, sem var svo veglyndur að sleppa hon-
um í gegn.
— Svíar eru sómamenn, sagði hann oft, bara, að
þeir gætu orðið vinir okkar. Það áttu þó eftir að
líða um tvö hundruð og fimmtíu ár, áður en þessi
hlýja ósk rættist.
53