Æskan - 01.11.1975, Blaðsíða 49

ina,' þangað sem Trausti hafði einu sinni farið með pabba sínum og
mömmu. í tunglskininu sáu þau fyrir neðan sig langa bugðótta silfur-
borða. Þetta voru árnar, sagði Mói. Og áfram var haldið í áttina til
Álfalands.
Hr. Sperrtur — það var uglan — lét þá segja sér til um stystu
leiðina. Hann virtist vera mjög glaðlegur náungi en talaði aldrei þegar
hann var á ferðalagi. Hann hugsaði fyrst og fremst um að koma far-
þegum sínum á styttri tíma til ákvörðunarstaðar en nokkur hinna ugl-
anna, sem önnuðust flutninga til Álfalands. Hr. Sperrtur átti konu og
þrjú lítil börn, sem hann hugsaði mjög vel um. Uppáhldsmaturinn
hans var sósa og baunir, en þegar hann gat ekki náð í það lét hann
sér nægja brauðsneið með sultu.
Trausti litli hlustaði á alft þetta með ákafa. Honum fannst sem ugla
er gat deplað augunum og þótti best að fá sósu og baunir væri næst-
um mannleg og hann laut fram á við og hvíslaði ( eyra hr. Sperrts:
„Mér líkar vel við þig.“
„Þakka þér ifyrir," sagði hr. Sperrtur, „en þú mátt aldrei tala við
þann, sem við stýrið situr!“
Mói glotti til Trausta. Þeir lækkuðu nú flugið og stuttu síðar lenti
hr. Sperrtur. Trausti varð undrandi er hann heyrði hann segja: „Far-
gjöldin, takk.“
Mói rétti honum stóra hnetu og þakkaði honum fyrir ferðina og er
þeir gengu á brott leit hr. Sperrtur á Trausta, deplaði augunum
og sagði: „Mér iíkar vel við þig og þegar þú ert tilbúinn til heim-
ferðar, blísti;aðu þá þrisvar og ég skal koma þér heim án endur-
gjalds."
Trausti þakkaði honum vel fyrir og hélt síðan með Móa, sem sagði
að hr. Sperrtur mundi nú fara með hnetuna til kaupmannsins í Álfa-
landi og þar mundi hr. Sperrtur fá fyrir hana stóran disk fullan af
sósu og baunum, sem hann mundi síðan fara með heim til konu og
barna.
En Mói sagði að líklegt væri, að hr. Sperrtur mundi stansa einu
sinni eða tvisvar á leiðinni til að bragða á réttinum og vita hvort
það borgaði sig að ifljúga með hann heim. Ef til vill væri réttara að
borða þetta þegar í stað og láta konuna og börnin borða brauð og
sultu.
Þeir gengu nú upp á hæð eina að litlu húsi er stóð á meðal trjánna.
Nú var morgunn og ( morgunsólinni voru daggardroparnir eins og
perlur átrjánum og blómunum.
„Hér á ég heima og nú verð ég ávítaður; þú kemst að þv( eftir
stutta stund fyrir hvað það er,“ sagði Mói.
Er þeir komu nær húsinu sáu þeir gamla konu. Hún átti svo mörg
Endur fyrir löngu hittust þau
Sannleikur og Lýgi á förnum vegi
( sólskinsblíðu og hita að sumar-
lagi. Þau voru bæði þreytt og
göngumóð, og kom þeim saman um
að taka sér bað í tjörn nokkurri þar
nálægt.
Sannleikurinn hafði eng'ar sveifl-
ur á þv(. Hann fleygði af sér fötun-
um og henti sér út í tjörnina, en
Lýginni dvaldist á landi. Furðaði
Sannleikann mjög á seinlætinu og
tók að gefa Lýginni gætur. Sá hann
þá, að Lýgin var ( óða önn að klæða
sig — ekki ( s(n eigin föt, heldur í
föt Sannleikans. Brá hann þegar við
og buslaði til lands. Vildi hann
handsama Lýgina og ná fötum s:n-
um af henni. En — því miður slapp
Lýgin.
Nú voru tveir kostir fyrir hendi:
Annar var sá, að klæðast leppum
Lýginnar; hinn að halda ferðinni
áfram allsnakinn. Og þann síðari
tók hann. Síðan hefur Sannleikur-
inn gengið allsnakinn eða ber um
á meðal manna, og margir hneyksl-
s ast á þeirri óhæversku, sem eðlilegt
er, því að mikið hafa fötin að segja.
En Lýgin er l(ka á ferðum í mann-
heimum / fötum Sannleikans, og er
víða vel fagnað, þótt Sannleikan-
um sé úthýst. En viðsjáll gestur er
Lýgin — og ekki síst vegna þess,
að hún hjúpar sig oftast kápu Sann-
leikans. En kápan slitnar fyrr eða
siðar, og þá kemst allt upp.