Æskan - 01.11.1975, Blaðsíða 91

Svolitið
um
tötrabrögð
Við, sem höfum æft okkur í spila-
göldrum og öðru smávegis, verðum
alveg forviða þegar við sjáum
leikna töframeistara leika listir sín-
ar, hvað þá ef við sæjum indverska
fak'ra sýna listir sínar, t. d. að þylja
særingaþulur.
Evrópumaður sem eitt sinn var
viðstaddur töfrasýningu hjá fakír í
Indlandi horfði á að hann kastaði
löngum kaðli upp í loftið. Hann hékk
þarna niður úr' beru loftinu lengra
en augað eygði. Síðan klifraði dá-
lítill strákhnokki upp eftir kaðlinum
og hvarf líka sjónum áhorfendanna
upp í loftið, og þegar áhorfendur
fóru að verða hræddir um hvað af
honum hefði orðið, klifraði fakírinn
sjálfur upp í loftið og eftir stutta
stund brunaði hann sér niður eftir
kaðlinum með drenginn undir hend-
inni. Þó að Evrópumaðurinn yrði
hissa gleymdi hann ekki að taka
mynd af þessu — hann tók margar
myndir. En þær sýndu það, að kað-
allinn hafði alltaf legið á jörðinni
meðan á sýningunni stóð og að
hvorki fak'rinn eða strákur sá, sem
var honum til aðstoðar, höfðu hreyft
sig úr sporunum. Fakírinn hafði
með öðrum orðum dáleitt allan
áhorfendaskarann og gert honum
sjónhverfingar. Og mörg önnur
fræg töfrabrögð fakíranna eru með
sama móti og þetta — eintórriar
skynvillur.
Töframaðurinn Houdini, sem er
dáinn fyrir mörgum árum varð
frægur um allan heim fyrir listir sín-
ar. Það var sérgrein hans að láta
binda sig á höndum og fótum eða
loka sig inni, en losna svo á einn
eða annan dularfullan hátt úr prís-
undinni. Einu sinni lét hann loka sig
inni í fangaklefa, sem eflaust hefur
þótt nægilega tryggur, því að
dauðadæmdur morðingi hafði verið
geymdur þar næst á undan honum.
Og handjárn voru sett á Houdini
áður en hann var látinn inn í klef-
ann. Engin verkfæri hafði Houdini
til að brjótast út, en samt leið ekki
nema stutt stund þangað til hann
hafði smeygt af sér handjárnunum
og var kominn út úr klefanum. —
Við annað tækifæri lét hann binda
sig á höndum og fótum og slðan
HVERS VEGNA SYNGUR
í SÍMASTAURUM?
í raun og veru syngur ekki í sjálf-
um símastaurunum, heldur berst
,,söngur“ símaþráðanna gegnum
þá. Og símaþræðirnir „syngja" ekki
nema að vetrinum eða í köldu veðri.
Eins og menn almennt vita, þenjast
hlutir út við hita og dragast saman
við kulda. Sama máli gegnir um
símaþræðina. í sumarhitanum
hanga þeir slakir milli stauranna,
en þegar vetrar, dragast þeir sam-
an og stríkka eins og strengir á
hljóðfæri. Eins og ekki þarf nema
smávægilega snertingu til að vekja
hljóð af streng hljóðfæris, þarf ekki
nema vindblæ til að símaþráðurinn
hljómi. Sá hljómur bergmálar og
margfaldast í staurunum. Börnunum
þykir jafnan mjög gaman að þrýsta
eyranu upp að staurnum og hlusta
á hann „syngja".
kasta sér ofan í djúpa á. Eftir stutta
stund skaut honum upp og hafði
þá losnað við fjötrana. Það er eng-
inn sem hefur getað útskýrt hvernig
Houdini fór að þessu, og leyndar-
mál hans fór með honum í gröfina.
jafnt. Eitthvert mesta dýpi, sem
mælt hefur verið, er rúmir ellefu
km í Kyrrahafinu. Piccard not-
aði stálklefa, sem var kúlulaga.
Fyrsta ferðin mistókst, en svo lærð-
ist hvernig vatnsþrýstingurinn vex
við hvern metra, sem farið er niður.
Þegar komið er niður á 15—20 m
dýpi verður hann vel merkjanlegur.
Þegar Piccard fór I kúlu sinni
niður á 400 metra dýpi var þrýsting-
urinn 15 tonn á fersentimetra. Svo
það hefði ekki verið gott, ef sam-
skeyti eða dyraumbúnaður hefði
bilað.
Prófessor Piccard var ekki venju-
legur landkönnuður, en hann jók
þekkingu manna á jörðinni allri og
lofthjúpnum, sem þekur hana. Pic-
card var heiðraður fyrir rannsóknir
sínar á eðli loftsins og hafsins, af
háskólum margra landa. Störf hans
komu öllum þjóðum til góða. Pic-
card andaðist árið 1962. Hann var
viðurkenndur sem helsti sérfræðing-
ur heimsins í sínum vlsindagreinum.
ÞorvarSur Magnússon.
89