Æskan - 01.11.1975, Blaðsíða 27

peysuföt og skautbúning — og allir (slensku bún-
ingarnir voru mjög fallegir og listavel saumaðir.
Þetta var svo skrautlegt og gTæsilegt, að jafnvel
hann Dengsi, sem hafði engan áhuga fyrir brúðum,
var mjög hrifinn af þessum fínheitum — svona undir
niðri.
Jólasveinar og meyjar sátu við eitt stórt, aflangt
borð og pökkuðu inn jólagjöfum — og aðrir jóla-
sveinar komu þjótandi inn um dyrnar og gripu hvern
pakka sem lokið var að búa um. Bögglarnir voru
vafðir í allavega litan skrautpappír, rósóttan og
mynstraðan, og bundið um þá gylltum eða silfurlit-
um böndum og allir voru bögglarnir merktir þeim
sem áttu að fá þá í jólagjöf. Jólasveinarnir komu
pökkunum fyrir á sleðum og kerrum hreindýranna
og hestanna. — Já visulega var. hér ekki setið auð-
um höndm.
Innst í salnum Ijómaði bjart Ijós, sem varpaði birtu
sinni niður á borð, þar sem gamall gráskeggjaður
jólasveinn sat. Helgisvipur var á andliti hans og frið-
ur umlukti hann. Það var eins og háreystin í salnum
næði ekki til að trufla hann við iðju sína. Allir sem
framhjá gengu hægðu á sér og svipur þeirra lýsti
lotningu. Hann var að leggja seinustu hönd á fagran
smíðisgrip af Jesúbarninu sem á jólanóttina fæddist
í fjárhúsjötu og þrír vitringar lutu barninu og báru
því gjafir, gull, reykelsi og myrru.
María móðir barnsins laut niður að því og Ijómi
staifaði frá henni og barninu; faðir barnsins, Jósef,
hallaðist fram á staf sinn og Ijómi lék einnig um
hann.
Kvikfénaður var nokkur í fjárhúsinu, kýr og kind-
ur og laut hann allur hinum nýfædda konungi —
Jesú Guðssyninum, sem fæddur var í heiminn til að
frelsa mannkynið.
Afi stóð nokkuð frá og laut höfði, lotning og til-
beiðsla lýsti sér í svip hans. Hann hneigði sig fyrir
listamanninum og lagði gullpening á borðið.
Dengsi laut höfði í kveðjuskyni og Brandur sem
setið hafði á afturfótunum og hallaði höfði, stóð nú
upp og bjóst til brottferðar. Þá lögðu þeir aftur af
stað út eftir þessum langa, stóra sal, sem þeir höfðu
ekki enn skoðað allan — alls staðar sátu jólasvein-
ar og meyjar við verk sín, sumir rauluðu fyrir munni
sér jólasöngva, og allir voru svo undurglaðir og kátir.
Jólasveinarnir sem opnað höfðu fyrir þeim stóðu
nú við hurðina á þessari stóru smiðju og hlógu glað-
lega til þeirra þegar þeir komu auga á þá. „Hæ, hæ,
hó, hó,“ hlógu þeir báðir og sveifluðu hurðinni upp
á gátt, og þeir afi og Dengsi stóðu á gangstéttinni
aftur þar sem allt jólaumstangið blasti við þeim.
Skyndilega hrópaði Dengsi upp yfir sig. „Nei, sjá-
ið skrítna húsið,“ og hann benti yfir götuna á stórt,
turnlaga glerhús, sem var í lögun eins og sykurtopp-
ur, og var engu líkara en það stæði allt opið, því all-
ir gfuggar þes voru spegilfægðir og stóð feiknahátt
jólatré á miðju gólfi. Jólasveinar voru að skreyta
það marglitum kúlum og silfruðum böndum og fjöl-
mörgu öðru skrauti eins og sykurkökum og sælgætis-
■ pokum og ýmsú öðru góðgæti — margir stigar stóðu
við tréð því það var svo stórt, og upp og ofan þá
hlupu léttfættir jólasveinar önnum kafnir að skreyta
það, einn þeirra stóð efst uppi í háum stiga og var
að koma fyrir gullinni stjörnu á toppi þess..
Undir trénu stóðu nokkrir jólasveinar ( hnapp. Það
var jólasveinakórinn, sem var að æfa jólasöngva,
einn blés í lúður, annar trompett og þriðji barði
bumbu, á einum stað sat jólasveinn og þandi
harmoniku og velti vöngum af kátínu.