Æskan - 01.11.1975, Blaðsíða 22

Sjöstjörnurnar
ÆVINTÝRI EFTIR LEO TOLSTOJ.

inu sinni fyrir löngu, löngu
voru svo miklir þurrkar að
ár og lækir þornuðu, og allir þrunn-
ar voru tómir. Gras og tré visnaði,
og dýr og menn dóu af þorsta. Eina
nóttina fór lítil stúlka út með tóma
leirkönnu í hendinni. Hún ætlaði að
leita að vatni handa mömmu sinni,
sem lá veik í rúminu. Hún gekk og
gekk, en fann hvergi vatn. Loksins
varð hún svo þreytt, að hún lagði
sig út af í grasið og sofnaði. Þegar
hún vaknaði, þreif hún til könnunn-
arar og var nærri búin að hella úr
henni. Kannan var nefnilega orðin
full af hreinu, tæru vatni. Stúlkan
varð himinglöð og ætlaði strax að
fara að svala sér og þamba vatn-
ið, en þá datt henni í hug, að hún
mætti það ekki, því að þá yrði ekki
nóg eftir handa mömmu, svo að hún
hljóp strax heim á leið með vatnið.
Hún flýtti sér svo mikið, að hún
tók ekki eftir litlum hundi, sem lá
veikur á götunni. Hún hrasaði og
datt um hundinn og missti niður
könnuna. Hundurinn ýldi og skrækti,
en litla stúlkan greip upp könnuna
og hélt að allt hefði farið úr henni.
En hún stóð á götunní barmafull.
Það hafði ekki farið dropi'úr henni.
Stúlkan hellti nú vatni í lófa sinn og
lét hundinn lepja. Og svo brá við,
að hann varð strax alheill, stóð á
fætur og flaðraði upp um stúlkuna.
Þegar litla stúlkan tók upp könnuna,
var hún ekki lengur úr leir, heldur
úr skæru silfri. Hún bar hana nú
heim til mömmu sinnar. En mamma
hennar sagði: „Það er ekki rétt að
ég drekki, ég er að deyja hvort sem
er.“ Svo rétti hún könnuna að dótt-
ur sinni og bað hana að drekka.
En í sama bili breyttist kannan úr
silfurkönnu og í glóandi gullkönnu.
Litla stúlkan var nú orðin svo þyrst,
að hún gat ekki stillt sig lengur. En
þegar hún var að bera vatnið upp
að vörunum, kom inn fátæklega bú-
inn drengur og sagði: ,,Ég sá að þú
fórst inn með fulla vatnskönnu. Viltu
gefa mér einn dropa að drekka.
Stúlkan renndi niður munnvatni sínu
og rétti honum könnuna.
Þá varð kannan að sjö dýrmæt-
um demantskönnum, og úr þeim
flóði heil á af silfurtæru vatni.
En könnurnar sjö lyftu sér frá
jörðinni, hærra og hærra til him-
ins. Þar námu þær staðar. Og það
eru sjöstjörnurnar, sem við sjáum
á loftinu á kvöldin, þegar heiðskírt
er.
S. A. þýddi.

hann, hljómuðu fyrir eyrum hans. Skyldi maðurinn
hafa rétt fyrir sér? Nokkuð var það, að nú var
hann ekkert hræddur við myrkrið, vofur eða annað,
sem ef til vill kynni að leynast í skóginum — og þó
hvein ennþá í trjátoppunum og skuggarnir dönsuðu
á milli trjánna eins og áður. „En hvernig getur guð,
sem hefur séð allt það Ijóta, sem ég var að hugsa,
blessað mig og sent englana sína til að gæta mín?“
spurði hann sjálfan sig undrandi. Hann leit upp I
stjörnubjartan himininn og gerði hvort tveggja í senn,
að skammast sin og vera með hugann fullan af
þakklæti og trúnaðartrausti. Aldrei hafði honum fund-
ist hann vera jafn lítill og óverðugur, og guð jafnmik-
ill og góður. Þessi tilfinning varð ennþá sterkari,
ÆSKAN INN Á
HVERT
BARNAHEIMILI
Á LANDINU!
þegar Haraldur kom heim. Systkinin sváfu ekki, og
það hafði ekki verið látið loga á kertunum. Skálin á
borðinu var full af eplum og perum, rétt eins og
enginn hefði hreyft við því. Og allar jólagjafirnar
lágu ósnertar undir trénu. Hvað átti þetta að þýða?
„Við vildum ekki hafa jólagleði án þín, þess vegna
höfum við frestað því þangað til á morgun,“ kölluðu
systkinin. „Við vildum ekki, að þú misstir af neinu,
fyrst þú varst svo góður að fara þessa sendiferð,“
sagði mamma og kyssti hann.
„Nei, ég var ekki góður. Þú veist ekki, hve mikið
ég hafði á móti því að fara, og hvað ég var reiður,"
sagði Haraldur, sem ekki fannst, að hann ætti þetta
hrós skilið.
Mamma brosti. „Ég tók eftir því, að þú varst reið-
ur, þegar þú fórst,“ sagði hún, „en ég sé líka, að
þú kemur heim eins og allt annar drengur. Það skyldi
ekki undra mig, þó að guð hefði kennt þér eitthvað
í þessari ferð þinni. Eða er það ekki rétt?“
Haraldur vissi, að mamma hafði á réttu að standa.
Lauslega þýtt úr norsku. H. T.
20