Æskan - 01.11.1975, Blaðsíða 4

Lífs og tíma líður straumur,
loks er komin jólanótt;
mjöllin eins og mjúkur draumur
mánatöfrum svarar hljótt;
fram úr húmi fjarlægð bláa
færist nær og hringd er inn
á leiksviðið með fylling háa,
Ijósabjartan himininn.
Allt er fórnarhöndum hafið,
helga nótt, í skjólið þitt,
líkt og barnið vonum vafið
vöggulagt með brosið sitt;
Ijóðastef mér leiddu á tungu,
Ijósa nótt, og vermdu það:
þakkir fyrir árin ungu,
eina tilraun, letrað blað.
Horfna tímans endurómur
ægishjálm á flugi ber,
líkt og kalli klukknahljómur:
komdu heim og fylgdu mér.
— Undir brekkubæjar þakið
buðu englar jólum inn;
vöktu þar með vængjablakið,
von og trú og kærleik sinn.
Þar var gjöf við gjöf á borði,
gleði í hjarta móti tók;
hreyfði faðir hlýju orði,
hálfu meir það fenginn jók;
mamma gaf að efni og anda
óskrifuðu Ijóðin sín;
þeim sem vini leitar landa
leiðarstjarna sjálfum skín.
Bjart er enn um bernskudaga,
bræðir ísa máttug sól;
meðan geymd er gömul saga
gleymast ekki heilög jól;
himinblærinn hugum sendur
hreinn og tær sem stjörnuglit,
mildur eins og móðurhendur,
minningunum gefur lit.
var með englinum fjöldi himneskra her-
sveita, sem lofuðu Guð og sögðu:
Dýrð sé Guði í upphæðum,
og friður á jörðu með þeim mönn-
um, sem hann hefur velþóknun á.
(Lúk. 2, 1—14)
drottinn, í borg Davíðs. Og hafið þetta
til marks: Þér munuð finna ungbarn reif-
að og liggjandi í jötu. Og í sömu svipan