Æskan - 01.11.1975, Blaðsíða 72

f 2 3
V 6
TVEIR STJAKAR EINS
V
Hér sjáið þið 8 stjaka með logandi kertum. í fyrstu sýnast stjakarnir vera alveg eins, en það er nú
ekki svo einfalt. Ef þið athugið þá vel er hægt að sjá ýmislegt, sem aðgreinir þá hverja frá öðr-
um, en samt eiga tveir þeirra að vera eins. Geturðu fundið þessa tvo? Svör sendist til Æskunnar
fyrir 26. janúar 1976. Þrenn verðlaun eru í boði fyrir rétt svör, og verða þau bækur frá Æskunni.
Því voru þau óvön. Konan skundaði til sóðalegrar
frammistöðukonunnar, sem horfði illilega og með öfund-
araugum á þessa vel búnu kynsystur sína.
„Hefurðu rétt í þessu séð hér vel klæddan, stóran
mann?“ spurði hún, „sem hitti annan mann og fór burtu
með honum?“
Stúlkan játti spurningunni, en sagðist ekki vita, hvert
þeir hefðu farið. Sjómaður, er hlustað hafði á samtalið,
kvaðst hafa séð tvo menn ganga ofan að bryggjunni,
rétt í því hann kom inn í krána.
„Sýndu mér, í hvaða átt þeir fóru,“ hrópaði konan
og lét gullpening í lófa sjómannsins.
Náunginn fylgdi henni út úr kránni, og skunduðu
þau fram á bryggjuna. Þar komu þau rétt f þvf, að lítill
bátur hvarf inn í skugga skips, er lá á höfninni.
„Þarna eru þeir,“ hvíslaði maðurinn.
„Þú færð tíu sterlingspund, ef þú nærð í bát og kemur
mér út í skipið," hrópaði konan.
„Fljótar þá!“ svaraði vhann, „því við verðum að hafa
hraðan á, ef við eigum að ná í Kincaid áður en það
fer. Það hefur verið ferðbúið í þrjár stundir og aðeins
beðið eftir þessum eina farþega. Ég var að tala við
einn hásetann fyrir hálfri stundu."
Meðan hann talaði, gekk hann á undan fram á
bryggjusporðinn, þar sem hann vissi að bátur lá bund-
inn. Hann hjálpaði konunni ofan í hann og ýtti, frá.
Við skipshliðina heimtaði maðurinn borgunina, og án
þess að gefa sér tíma til að telja peningana þrýsti konan
hrúgu af seðlum í lófa hans. Náunginn sá, að honum
var vel borgað og meira en það. Hann hjálpaði henni
upp stigann og beið við skipshliðina, ef þessi örláti far-
þegi kynni að vilja komast á land aftur.
En allt í einu heyrði hann, að festar voru dregnar
upp; brátt fór skrúfan af stað, og skipið leið frá honum
út í myrkrið.
Er hann sneri bátnum til þess að róa í land, heyrði
hann konu reka upp neyðaróp á þilfari skipsins.
„Þetta kalla ég nú hundaheppni," tautaði hann, „en
betra hefði samt verið, að ég hefði aldrei fengið aurana."
Þegar Jane Clayton sté á þilfar Kincaid, virtist henni
skipið alleyðilegt. Hún sá ekkert til þeirra, er hún leitaði
að, svo hún hélt áfram að leita að manni sínum og syni,
sem hún vonaði að finna umsvifalaust.
Hún skundaði til káetunnar, sem var að hálfu leyti
ofan þilja. Þegar hún skundaði niður stigann inn f að-
alsalinn, sem umkringdur var herbergjum yfirmannanna,
tók hún ekki eftir því, að hurð beint á móti henni
var kippt aftur. Hún fór þvert yfir salinn, hægði svo
á sér og stansaði utan við hverja hurð, hlustaði og tók
í húninn.
Steinþögn var. Henni fannst, sem hjartaslög sín vektu
hinn mesta hávaða í skipinu.
Hún opnaði hverja hurðina af annarri. Öll herbergin
voru mannlaus. Hún var svo áköf, að hún tók ekkert
eftir, þó vélin hreyfðist, og skrúfan hamaðist. Nú kom
hún að síðust'u hurðinni hægra megin. Um leið og hún
opnaði hana, þreif maður hana, dökkur á brún og brá,
og dró hana inn fyrir dyrnar.
Við þessa óvæntu árás varð hún gripin ótta og rak
upp hátt hljóð; maðurinn smellti hendinni fyrir munn
hennar.
„Ekki fyrr en við erum komnir lengra frá landi, góða
mín,“ sagði hann. „Þá máttu skrækja höfuðið af þér.“
70