Æskan - 01.11.1975, Blaðsíða 71

Klukkan var fjörutíu og fimm mínútur gengin í tíu
um kvöldið, þegar Tarzan kom inn í krána hjá Dover.
Er hann kom inn í hið daunilla greni, skaust hjúpaður
maður fram hjá honum út á götuna.
„Komdu, lávarðurl" hvíslaði hann.
Apamaðurinn sneri sér við og fór á eftir honum út f
illa lýst göng. Þegar út var komið, fór náunginn á und-
an út í myrkrið fram á bryggju, sem full var af kössum,
tunnum og skrani. Þar stansaði hann.
„Hvar er drengurinn?" spurði Greystoke.
„Á gufuskipinu, sem þú sérð þarna ljósin á,“ svaraði
hinn.
Tarzan reyndi í myrkrinu að sjá framan í manninn,
en hann kannaðist ekki við hann. Hefði hann vitað, að
leiðsögumaður hans var Alexis Paulvitch, hefði hann
engum blöðum þurft um það að fletta, að ekkert nema
svik bjuggu í brjósti hans og hættur voru í aðsigi.
„Hans er ekki gætt núna,“ hélt Rússinn áfram. —
„Þeir, sem tóku hann, eru alls óhræddir, og að undan-
teknum tveimur hásetum, sem ég hef fyllt, eru engir í
Kincaid. Við getum óttalaust farið út í skipið, tekið barn-
ið og farið með það.“
Tarzan kinkaði kolli.
„Við skulum þá taka til starfa,“ mælti hann.
Leiðsögumaður hans fór með hann að báti, er var
bundinn við bryggjuna. Þeir stigu út í hann og Paul-
vitch reri röskan fram að skipinu. Svartur reykjarstrók-
urinn upp úr reykháfnum vakti þó engan grun hjá
Tarzan. Öll hugsun hans snerist um það, að innan
skamms héldi hann syni sínum aftur f faðmi sér.
Er þeir komu að skipshliðinni, fundu þeir kaðalstiga,
sem hékk út af borðstokknum, og klifu upp hann. Þegar
upp á þiljur kom, skunduðu þeir aftur að hurð, er
Rússinn benti á.
„Þarna er drengurinn falinn," sagði hann. „Það er
best, að þú farir niður eftir honum, því að þá er minni
hætta á því, að hann skæli. en ef hann væri í fangi
ókunnugs. Ég skal vera á verði á meðan."
Tarzan var svo ákafur eftir að ná í barnið, að hann
tók ekki efdr neinu sérkennilegu á skipinu. Það hafði
engin áhrif á hann, þó þilfarið væri mannlaust, en reyk-
urinn úr strompinum sýndi, að skipið var á förum.
Apamaðurinn þaut ofan í myrkrið með þá von og
vfsu í brjóstí, að hann á næsta augnabliki vefði elsku
litla barnið sitt örumum. Varla hafði hann sleppt hend-
inni af dyrastafnum, er þung hurðin féll aftur yfir höfði
hans.
Jafnskjótt vissi hann, að hann var svikinn, og í stað
þess að bjarga syni sínum var hann nú sjálfur í gildru
fallinn. Han réðst þegar á hurðina, en árangurslaust.
Hann kveikti á eldspýtu og sá, að hann var í örlitlum
klefa, sem ekki hafði aðrar dyr en þær, sem hann kom
inn um. Það var sýnilegt, að hann hafði verið gerður
til þess eins að geyma hann.
Ekkert var í klefanum og enginn annar en hann. Ef
barnið var á Kincaid, var það annars staðar.
í tuttugu ár, frá fæðingu til tvítugs, hafði apamaður-
inn ferðast um frumskógana og aldrei notið félagsskapar
mannlegrar veru. Hann hafði lært að taka þrautum og
sorgum eins og dýrin.
Hann varð því ekki uppnæmur, heldur beið þolinmóð-
ur þess, sem verða vildi, þó ekki án þess að reyna að
bjarga sér. Hann reyndi styrkleika klefaveggjanna.
Meðan hann var að þvi, fann hann titring vélar og
skrúfu.
Skipið var komið af staðl Hvert skyldi það bera hann,
og hver mundu örlög hans?
Og meðan hann hugsaði þetta, barst honum það til
eyrna, er yfirgnæfði vélarskröltið og gerði honum bilt
við.
Hátt og hvellt kvað við af þilfarinu fyrir ofan hann
neyðaróp skeldrar konu.
II. KAFLI
SKILINN EINN EFTIR Á EYÐIEY
Um leið og Tarzan og leiðsögumaður hans hurfu í
myrkrið á bryggjunni, kom kona, hulin slæðu, með mikl-
um hraða eftir stígnum, er lá að kránni, sem þeir Tarzan
voru nýkomnir út úr.
Hún nam staðar við krána og litaðist um. Svo var að
sjá, sem hún væri ánægð yfir að vera komin þarna, og
gekk hún nú hugrökk inn í þetta óþrifalega bæli.
Hópur af hálfdrukknum sjómönnum og hafnarskækj-
um leit undrandi á vel klædda konu mitt á meðal þeirra.
DÝR TARZANS
69