Æskan - 01.11.1975, Blaðsíða 25
fótunum voru þeir báðir í hlýju kuidaskónum sinum
— og skálmuðu í gegnum fannirnar, og með þeim
var hann Brandur, hundurinn þeirra. Hann stökk á
undan þeim og fór svo hratt, að líkast var að hann
snerti ekki snæviþakta jörðina.
Dengsa þótti skrítnast að afi var ekkert þreyttur
eins og stundum þegar hann gekk lengi upp fellin,
sem voru inn af dalnum — núna hélt afi stöðugt
áfram, ómæðinn og brosandi.
Stöðugt héldu þeir áfram yfir snæviþakið landið
og ávallt nálguðust þeir fjallið tignarlega, þar til
loks að þeir stóðu við rætur þess.
Þeir höfðu vart numið staðar til að kasta mæðinni,
þegar fjallið opnaðist skyndilega — eins og hulu
væri svipt af því — og þar var nú glatt á hjalla, því
þar bjuggu jólasveinarnir og áttu annríkt, þv( á morg-
un var aðfangadagur jóla. Hátt og voldugt grindverk
umlukti borgina og þeir Dengsi og afi stóðu fyrir
framan feiknahátt hlið sem stóð á stórum stöfum:
Jólaborg.
Þeir horfðu undrandi hvor á annan þar til þeir
komu auga á jólasvein, sem sat fyrir framan hliðið
með krosslagða fætur og sló handleggjunum ótt og
t(tt sér til hita. Hann hló til þeirra. „Hæ, hó, hó,“
sagði hann um leið og hann tók ofan jólasveinahúf-
una og hneigði sig til jarðar. „Velkomnir til Jóla-
borgar,“ sagði hann og velti vöngum af kátínu.
Dengsa hlýnaði öllum yfir þessum viðtökum jóla-
sveinsins og brosti til hans. Afi hneigði sig bros-
23