Æskan - 01.11.1975, Blaðsíða 63

að hún hefði rifið annan vænginn í þyrnirunna. „En
bráðum næ ég mér aftur og get þá flogið á burt.“
„Nei,“ sagði Þumalína, „það er svo kalt úti, bæði
frost og hríð. Þú ættir því að vera hér kyrr í hlýju
sænginni þinni, og ég skal stunda þig, vertu óhrædd
um það.“ Allan veturinn annaðist Þumalína um svöl-
una og þótti mjög vænt um hana.
Er dagarnir urðu langir og sólin skein skært, vildi
svalan áköf halda á burt.
„Komdu og fljúgðu með mér, Þumalína," sagði
svalan. „Þú getur setið á baki mínu og séð himin-
blámann og grænar trjákrónurnar og við getum flog-
ið langt út I grænan skóginn."
Þumalínu langaði til þess að fara, því henni var
farið að leiðast að lifa í dimmri holunni, en hún vissi
að akurmúsinni myndi finnast einmanalegt, ef hún
færi.
„Ég get ekki komið með þér í þetta sinn,“ sagði
hún.
„Það var leitt,“ sagði svalan. „Mér þykir sárt að
skilja þig hér eftir, en einhvern tíma kem ég aftur.
Vertu sæl, góða, yndisfagra stúlka." Og svalan flaug
út í sólskinið. Þumalína horfði á eftir henni og vökn-
aði um augu, því henni þótti svo vænt um svöluna.
Akurmúsin gat alls ekki skilið, hvernig í ósköpunum
nokkurn gæti langað til þess að fara út úr þægilegri,
dimmri holu og út undir beran himinn.
„Vertu hérna áfram, því hér inni í holunni er ekk-
ert sólskin, sem blindar augun,“ sagði hún við
Þumalínu, og mánuðum saman kom vesalings litla
stúlkan varla nokkru sinni út úr músarholunni.
En dag nokkurn heyrði hún sungið: „Ví, ví!“ úti
fyrir holumunnanum. Það var svalan litla, sem var
komin aftur og lét til sín heyra. Hún varð mjög glöð,
er hún sá Þumalínu aftur.
„Brátt kemur kaldur veturinn," sagði svalan, „og
ég fer að leggja af stað til heitu landanna. Viltu
verða mér samferða? Þú getur setið á baki minu,
ef þú bindur þig með mittisbandi þinu við einhverja
sterkustu .fjöðrina mína. Svo fljúgum við burt frá
dimmu músarholunni — fljúgum langar leiðir yfir
hafið og fjöllin til heitu landanna, þar sem er eilíft
sumar. Sólskinið þar er skærara en hér og blómin
dásamlega fögur. Komdu og fljúgðu með mér, yndis-
lega Þumalína! Þú, sem bjargaðir lífi mfnu, þegar
ég lá köld og sjúk hér í koldimmri músarholunni."
Og í þetta sinn hrópaði Þumalína með fegins röddu:
„Já, ég vil fara með þér!“
Hún settist á bak fuglinum og batt sig fasta eins
og svaian hafði fyrir hana lagt, og svo lögðu þær af
stað. Svalan flaug með Þumalínu hátt í loft upp og
þær bárust með feikna hraða yfir úthafið stóra,
skóga, fljót og yfir fjöllin háu, þar sem alltaf liggur
snjór. Loftið svo hátt uppi var svalt, en Þumaiína