Skírnir - 01.12.1918, Blaðsíða 42

328
Um sendibréf
[Skirnir'
frúr og ykkar veleðla dóttur með fylgjandi óskum ævarandi guðs-
blessunar.
Eg með veneratiou forblív háeðla herra
amtmannsins auðmjúkur þjenari
Sigurður Jónsson.«
A fætinum stendur:
»Haeðla og velbyrðigum herra amtmanniuum yfir Islandi herra
Magnúsi Gíslasyni auðmjúklegast á Leirá.«
Þó að ekki sé nema málsins vegna, þá er þessi tild-
urgnótt að hverfa nú. Embættisbréf hafa raunar til
skamms tíma verið nokkuð kansellíkend, sbr. þessa byrj-
un, sem var algeng ekki alls fyrir löngu: »Hér með und-
anfelli eg ekki þénustusamlega að tjá yður«, o. s. frv.
En vaxandi tilfinning fyrir sæmilega rituðu máli er að’
verða aðhald í þessu efni, svo að nú er sitthvað að detta
úr sögunni smám saman, sem áður var algildar ritreglur-
Og nú er líka farið að draga úr þessari látlausu virðing-
arvottun og fyrirbænum, bæði í pennanum og á vörun-
um, sem oft hefir líklega mátt segja um: Skilur haf
hjarta og vör, eða penna. Okkur er nú farið að þykja
það broslegt, þegar við lesum t. d. ræður þjóðhöfðingja í
löndum, sem nú eiga í ófriði, þegar þeir heimsóttu hvor
annan áður, og töluðu ekki um annað en fölskvalausa ást
og eindrægni milli þjóðanna, sem þeir áttu fyrir að ráða,
þó að allir vissu, að þær bæru heiftar- eða öfundarhug
hvor til annarar og ófriðurinn væri við landamærin. Og
á mörgu má taka eftir því, að þetta almenna varadaður
er að missa rótfestu, eða að minsta kosti að skifta um
búning.
Þessi embættis- eða skrifstofustíll altók jafnframt kunn-
ingjabréfin eða prívatbréfin, og alþýðan tók þetta eftir
höfðingjunum.
Höfðingjanna synd
er hinum fyrirmynd
mætti hafa að málshætti bæði um þetta og ýmislegt ann-
að. En alþýðumaðurinn, sem var ekki heima í þessum.
fræðum, sem lágu svo fjarri hugsunarhætti hans, vildi þá