Skírnir - 01.12.1918, Blaðsíða 84

370
Ritfregnir
[8kirnir
mannkannari og hefir því miklar mætur á lækninum, og á frú'
Finndal fær hún avo mikið dálæti, þegar hún kynuiat henni nógu
vel, að menn fara að kalla hana >hundinn hennar frú Finndalí.
Hún sór líka, að frú Finndal og læknirinn hæfa hvort öðru, og-
gerir BÍtt ýtraata til þesa, að þau nái saman. Jósafat hatar hún
Og er henni vorkunn. Hún þekkir fantaskap ban3, enda fer hann
mjög svo þrælslega með hana, tekur kofann af henni og heldur
samt því fó, sem sonur hennar er búinn að borga í hann, af þvf
að hún getur ekki goldið síðustu afborgunina á róttum gjalddaga.
En hún sigrast einnig á þessari ástríðu. Þegar vitskerti Láfi henn-
ar hefir kveikt í húsi Jósafats í óljósu hefndarskyni, leggur Gríma
Iíf sitt í sölurnar og bjargar Jósafat úr eldinum. Hún er orðin
að göfugri kvenhetju.
Gunnsteinn læknir Gunnarsson er varla eins hugð-
næm persóna og hinar. Hjá honum er engin þróun. Hann er í
öllu mótsetning Jósafats, góður og ráðvandur maður, enda er hann
hvers manns hugljúfi. Hann er einnig duglegur og vandlátur í>
læknisstörfum sínum, og hann er ungur og friður og ókvæntur
maður, svo engin furða er, þó að hann hafi einna mesta aðsókn af
öllum læknum bæjarins. Hann er hamingjumaður í öllu, og það:
er eins og alt falli honum til fóta. Hann býr í húsi Jósafats, þar
sem einnig frú Finndal sezt að. Hann kannast ekki við hana, því hún
kom aldrei inn í sjúkrarherbergið, þegar hann var sóttur til barns
hennar og kom of seint — og síðan hefir hún tekið sór ættarnafn
og dvalið nokkur ár erlendis. En hún kannast við hann, og eins og-
fyr var sagt, sýnir hún honum allmikinn kala. Hann skilur ekki,
hvers vegna hún er honum fráhverf, en samt rennir hann grun í
rótta samhengið og kemst um síðir að því. Hann fær bráðum
mikla ást á frúnni, sem er bæði fríð og ung og góð, og þó undar-
legt megi heita, þar sem hún er honum þetta fráhverf, þykist hann
samt fullvis8 um, að úr þessu muni rætast. Og hamingjan bregðst
honum heldur ekki í þetta skifti. Á útreið, sem frú Finndal er
boðin í af Jósafat, dettur hún af baki og meiðist töluvert. Lækn-
irinn, sem er með í skemtiferðinni, kemur henni heim, fær að ann-
ast um hana, og hugur hennar mýkist smámsaman, þangað til
henni verður ljós fúlmenska Jósafats. Hún hefir aldrei ætlað sór
að giftast honum, enda er hún honum næsta frábrugðin að eðlis-
fari og hefir óbeit á öllu hans braski. En hann hefir sýnt henni
mikla hugulsemi, og þess vegna þykist hún verða að sýna
honum vinsemd og velvild. Hún gengur jafnvel svo langt að fela