Skírnir - 01.12.1918, Blaðsíða 93

•Skírnir]
Ritfregnir
379
hefir ekki þorað að giftast Gunnari af því, að hann er fátækur,
■ og gerir bæði hann og sjálfa sig óhamingjusöm. Högni er kaldur
• og rólyndur, en góSur maður og gerir henni alt til geðs, og Böðv-
ari er hann hinn bezti faðir, enda veit Böðvar ekki betur, en að
hann só þaS. Ástríður hefir ekkert sagt honum af þessu, er einatt
að draga þaS á langinn, þvert á móti ráðum bónda síns. Gunnar
hefir kvænst Ingibjörgu, og hafa þau eignast eina dóttur: Unni.
iHjónabandiS er mjög óhamingjusamt. Skuggar fortíðarinnar skyggja
á þaS. Gunnar getur aldrei gleymt ÁstriSi, og Ingibjörg, sem ann
•Gunnari, þjáist af afbryði; en Unnur er þeira báðum ástfólgin.
Þau Ástríður hafa reynt að koma í veg fyrir, að þau hálfsyst-
in, Böðvar og Unnur, finnist og kynnist. En forlögin vilja það
■ öSruvísi. Neisti, hesturinn sem Högni hefir keypt handa BöSvari,
str/kur til átthaga sinna einn góðan veðurdag, og Böðvar fer sjálf-
•ur að Svartárkoti að sækja hann og kynnist þar meS Unni. Þau
•Gunnar og Ingibjörg farast í jarðskjálfta, og Unnur flytur sig til
Sólbakka-fólksins. Þau Böðvar finnast nú á laun og trúlofast á laun.
En þegar foreldrar Böðvars fá veður af því, verður Ástríður að
segja honum hiS sanna, nú er engin undankoma lengur. Böðvar
■ örvilnast, en Unnur viil ekki sleppa honum. »ÞaS getur ekki ver-
iS vilji guðs, BöSvar«, segir hún, »að uppræta ástina úr brjóstum
okkar. HeldurSu, að hann hafi tendrað hreina, heita og falsiausa
ást í brjóstum okkar, til þess að láta afbrot annara ræta hana
upp?« En Böðvar þorir ekki að kvongast henni, þó hún ögri hon-
um með heigulsnafninu. Það er heldur ekki auðséð, hvernig hægt
yrði að framkvæma slíkt hjónaband. Lögin banna það, og þaS er
aS búast við því, að þau Högni og ÁstríSur hefðu ekki þagað.
Böðvar fer út í heiminn til þess að deyfa sorg sína, hann er orðinn
bölsýnismaður og hefir mist trúna á guS. Og Unnur situr eftir.
Það er hrygðarsaga og ekki alveg ny í íslenzkum bókmentum
{sbr. »Upp við fossa« eftir Þorgils gjallanda). Hið eina nýja er
það, að Unnur vill giftast Böðvari þrátt fyrir alt. Það, »em gefur
sögu þessari sitt gildi, er yndisblær sá, sem hvílir yfir henni, yfir
þeim mörgu fögru náttúrulýsingum, yfir lýsinguuni á samdrætti
þeirra Böðvars o. s. frv.
Mannlýsingar eru og flestar ágætar. Einkum þykir mér mikið
til Högna koma. Böðvar segir um hann, er hann veit, að hann er
• ekki faöir hans: »Eg ann honum sem föður. Hann verður aldrei
annaö í roínum augum. Eg mun alt af kalla hann föðurnafninu.«
— Unni er einnig vel lýst. Hún er barn náttúrunnar, saklaus og