Skírnir - 01.12.1918, Blaðsíða 60

:346
Frá Frakklandi, 1916—1917
[Skirnir
lykja rótthyrnis um bændagarðana í Normandí. Á ökrunum var
ifátt af fólki.
París er París, var það og mun æ verSa. París er ekki Frakk-
land. Hefðu Pjóðverjar tekið París, þá hefðu þeir náð á sitt vald
Ihjartanu í líkama Frakklands, miðstöð æðakerfis þess; en anda
Frakklatids hefðu hinar þungu hendur þeirra ekki gripið, því að
hann hefir þar aldrei búið. París er hörð og annrík; Frakkland
er það ekki. París ann skemtunum, Frakkland elskar lífið. París
er glæsilegur útlendingur í landi sínu. Og þó búa þar margir
sannir franskir menn og frauskar konur og margur ramfranskur
smáreitur er þar yrktur í garði lífsins.
Á Lyonar-stöðinni eru )>loðinkinnar« (poilus) að fara með lest-
inni suður á bóginn. Þarna sjáum vór þá fyrst augliti til auglitis
ií frægðarljóma þreytunnar. Þeir eru þreytulegir, rykugir og sterk-
legir. Sinn svipur er á hverju andliti, ekkert þeirra er tómt eða
,þess manns, er lætur aðra hugsa fyrir sig. Þeir hlæja ekki hrotta-
lega uó heimsklega. í samanburði við þí eru ensku andlitin svip-
laus og Englendingar harðvaxnir og — snotrir. Þeir eru hlaðnir
skringilegum bvrðum, vasar þeirra tútna út af brauði og pytlum;
blágrái búninguriun þeirra er fallegri eu hermannabúuingurinn okk-
ar, og kollóttu hjálmaruir fara þeim vel. Oss virðist jafnvel sjálf-
um sem »Tumarnir« okkar sóu steyptir í sama mótinu, en af öll-
um þessum hóp eru naumast tveir klæddir eins. Franskir her-
.menn unna öfguuum; þeir geta gengið í dauðann uppstroknir með
hvíta hanzka; þeir geta þózt góðir af að ganga órakaðir og ( bætt-
um fötum. Einn þeirra stendur og starir á spjaldið, þar sem
skráðir eru farartímar og viðkomustaðir járnbrautarlestanna. Þreytu-
legt andlitið á honum er töfrandi og augnaráðið svo, að eg get
ekki lyst því. Það er eins og honum só horfið það sem gerist í
kring um hatin. AVales búi eða Hálendingur gæti horft svoua, en
enginn Englendingur.
I vagninum okkar eru fjórir franskir liðsforingjar. Þeir tala
hvorki við okkur né hver við annan; þeir halla sój1 aftur í sæti
sínu og sofa, hreyfa sig naumast alla nóttina. Einn þeirra hrýtur
lítið eitt, en rr.eð eitiE' konar prúðmensku. Við skiljum við þá árla
morguus í Valeuce og komum ofan á hina stormsömu járnbrautar-
stöð. Áður en stríðið hófst, byrjaði ferðaæfintýrið þarna. Valence
er indælt orð, og þarna er hliðið að Suðurlöndum. Þegar kom frá
Valenc^, var tíminn til að vakna, svifta horuinu á gluggtjaldinu
frá og horfa á landið í fyrstu skágeislum sólaiinnar: einkennilegt