Skírnir - 01.12.1918, Page 53

Skírnir] Um sendibréf 3S&
vera neitt einstætt. En þó að þetta bréf standi í sýnis-
bók íslenzkra b'!'kmenta, þá hafa orðið til á þeirri tíð
mörg jafnmerk bréf og þaðan af merkari. Og hver fær
ekki enn bréf, sem eru efnismeiri en þetta bréf — bréf,
sem geyma ýms atvik, lýsingar, setningar, hugsanir, sem
hvergi sjást annarstaðar. Og þessi rit megum við ekki
missa, þvi að við eigum ekki enn þá rithöfunda, sem
segja okkur jafnsatt frá og segja frá jafnmörgu. Siggu-
tetur hefir þarna í stuttu bréíi orðið frábær rithöfundur
fyrir sína stétt, og hver stétt á marga jafngóða rithöfunda,
og hér fer eins og annarstaðar, einn bætir annan upp,
og það, sem einn sleppir, tekur annar.
Þá er það pukrið með sendibréfin. Það kann nú oft
að vera sprottið af því, að menn eru dulir í gerðinni, en
þó er það ekki altaf svo. Mér finst eg hafa orðið þess
var um suma menn, sem annars eru ekki dulir, að þeir
fara með bréf, sem þeir fá, eins og manns morð, sýna
þau ekki einu sinni sínum nánustu, og það þótt bréfin
séu laus við alla leyndardóma. Það er eins og sumum
þyki alveg sérstaklega ástatt um sendibréf, ekki veit eg
af hverju. Eg gæti trúað því, að erfitt sje að hafa bréf
út úr þeim mönnum, eða telja þá á að halda þeim saman
til varðveizlu.
En nú er svo oft, að bréfin geyma það, sem kallað
er leyndarmál, það, sem vinur segir vini í trúnaði og á
ekki að fara lengra. Nú þykir okkur leitt, ef þessi leynd-
armál eiga að svifta okkur merkilegustu bréfum, sem ein-
mitt geta verið merkileg fyrir þessa leyndardóma, því að
þar, sem einn skrifar öðrum leyndarmál, er hreinskilnin
með hönd á penna. En nú er það aðgætandi, að þessi
svo kölluðu leyndarmál eru venjulegast einhver atvik,
sem oftast varða sendanda eða viðtakanda, og eiga að
fara dult í þann og þann svipinn, en eftir 1 eða 2 ár eða
lengri tíma eru þetta engin leyndarmál framar. Bréfa-
eigandinn, eða sá, sem lætur eftir sig bréf, getur líka alt-
af girt fyrir, að þessi leyndarmál verði uppvís eða heyr-
inkunn fyr en eftir tiltekið árabil, sem hann getur
22*