Skírnir - 01.12.1918, Blaðsíða 64

350
Frá Frakklandi, 1916—1917
[Skírnir-
fallegir og reglulegir. En hvað hún var dugleg! Hún er líka
skrafhreyfin og gamanBÖm, þegar tími er til. Og Claire, sem aegist:
vera veil og draumlynd; en hvern akyldi gruna það? Átján ára,
en holdug eins og fertug kona og rótt að byrja að grennaat. Hún
ter sig eitts og franskar stúlkur læra frá blautu barnsbeini að bera
sig; augun fögur eins og í suðrænni skógardís, skær. brún og gáfu-
leg, og ögn skóggengin. Hún hugsar lítið um sjálfa sig — ólíkt
enskum stúlk :m á þeim aldri —, hefir gaman að því að vinna og
leika sór; h; : góða »dómgreind«, sem kallað er, og hlýtt hjarta.
Sann-frönar ^ona.
Þá er »húsfreyjan« á búgarðinum, sem gefur spítalanum mjólk-
ina; gráeygð gæðakona, er gerir verk bónda síns, sem er á her-
stöðvuntim. Hún á litla stúlku og dreng, sællegri og rjóðari en
alt, sem augað lftur. Og svo á hún lítinn, eineygðan mág, sem
drekkur. Það veit guð, hann drekkur! Hvenær sem maður fer i
apítalaerindum inn í þorpið, má sjá asna-kerru spítalans, með fall--
ega, gráa asnanum fyrir, við Café de l’Universe, eða hvar það nú
er, og þá er segin saga, að Charles er þar inni. Hann leiðir 1 o ð-
i n k i n n a n a okkar í freistni, og þarf að vísu ekki mikið til þess.
Frakkland er of auðugt af vfni. Sólin í frönsku vínunum fjörgar
og gleður blóðið í æðum Frakklands. En gjöf vínsins er ekki variS-
vel. Sjá má auglýst með stórum stöfum, að drykkjuskapur hafi
orðið Frakklandi dyrari en fransk-þýzka stríðið 1870 — ekki veit
eg hvað satt er í því! Franskur drykkjuskapur er ekki eins lúa-
legur og okkar bjór- og whisky-þamb, en ekki er skemtilegt að sjá
hann, og hann óprýðir fagurt land.
Hvað landið er fagurt! Aldrei hafði eg áður skynjað litatöfra-
Frakklands. Bleikrauð leirflöguþök, grábláir eða dökagrænir hlerar.
Og svo hið virðulega snið og einföldu fletir á húsunum, sem eru-
laus við alt tildurskraut eða línur, er stíga til þess eins að fara
niður aftur. Alstaðar eru hlynirnir með sínum fjölbreyttu stofnum
og dansandi léttleik. Ekkert er yndislegra en hlynir að vetrarlagi,
þegar granvaxnar greinarnar og smáhnapparnir riða við heiðfölan
himrn, og ekkert er grænna á sumrum og fegurra eu sóldröfnóttur
skuggi þeirra. Sín litasál er í liverju landi — og birtist bezt á
vetrum. Það er vonlaust verk að lýsa slíkri sál í fáum orðum;
en segja mætti, að sál Spánar væri brún, Irlands græn, Englands
krít-blá-græn, Egiptalands sem glampanai sandsteinn. En er lýsa
skal lit Frakklands, þá gefur það óljósa hugmyud, að segja að
hann só Ijós-fjólublár; blærinn er lóttur, fjörgandi, tær— að minsta-