Skírnir - 01.12.1918, Blaðsíða 57
'SkírnirJ
343
Um sendibréf
■og mælt fyrir um, h\-e nær böggulinn megi opna, en ef
þeir vilja ekki skilja þau við sig í lifanda lífi, þá að
benda þeim á, að nauðsynlegt sé að gera í tíma ráðstaf-
anir um meðferð þeirra eftir dauða sinn, helzt í arf-
deiðsluskrá.
Þegar mörgum fer að lærast þetta, kemur allur fjöld-
inn á eftir smám saman. Það er hægt að láta sér detta
í hug, að söfnunarnáttúran, sem er svo rík í okkur, ætti
að geta ráðið einhverju um þetta. Þetta yrðu að minsta
jkosti þarfari söfu en frímerkin, sem nú hafa kveikt í
.mönnum bráðnæma farsótt um allan heim.
Þessi bréfasöfn ættu að geta myndað sérstaka stofn-
'un, þegar fram líða stundir. Þá ætti að geta risið stór-
íhýsi við hliðina á Landsbókasafninu, Sendibréfasafnið.
Þangað mundi margur vitja, því að þar yrði margháttað-
ur fróðleikur saman kominn. Og eg gæti hugsað mér,
að gefið yrði út, og það áður en mjög langt líður, sér-
.stakt ritverk, Sendibréfasafn, sem kæmi út bindi af á
hverju ári, i líkingu við Fornbréfasafnið, með ýmsum
völdum bréfum frá kunnum mönnum og ókunnum.
En engin lög geta, og eiga ekki að geta, skyldað
menn til að láta af hendi einkabréf, sem þeir fá. öðru
máli gæti ef til vill verið að gegna um bréf, sem orðin
■eru gömul, frá löngu látnum mönnum, eins og t. d. sett
eru lög um verndun fornmenja. Annars á þetta að vera
undir mönnunum sjálfum komið. Og þetta sjálfræði er
ekkert hættulegt, ef mönnum færi að skiljast, að bréfin
séu menjar, sem vert sé að geyma. —
— Þegar eg var barn, var mér sagt um týnda.muni,
t. d. ef eitthvað af gullunum mínum týndist eða ónýttist,
að þeir væru komnir í glatkistuna. Mér er þetta sérstak-
lega minnisstætt enn, af því að eg sá fyrir mér þetta
kistugimald, og mig langaði svo skelfing mikið til að sjá
ofan í hana. En enginn gat vísað mér á, hvar hún væri.
Og enn langar mig til að líta ofan i glatkistuna, því
að_ þar eru mörg falleg gull saman komin. En hún er
HarðTæst um alla eilífð, þessi hirzla — ef hirzlu mætti