Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1920, Síða 21

IÐUNN1
Um Galdra-Loft.
259
trú um, að syndin sé upphaf hins góða, vegurinn til
endurfæðingarinnar:
»í syndinni verður maður að sjálfum sér. Syndin
er upphaf alls hins nýja, — í óumræðilegri angist
endurfæðir maðurinn sjálfan sig« (bls. 124).
En nú ætlar Loftur einmitt ekki að endurfæðast
til nýs og betra lífs á venjulegan hátt, í laug iðrun-
arinnar. Hann segir, að hann geti ekki iðrast, hann
sé kominn of langt til þess. En hvað þá?
Hann ætlar sér beint að brjótast með valdi gegn-
um myrkrin til ljóssins. Hann ætlar sér að afla sér
svo mikillar þekkingar, að hann fái A'ald yfir myrkr-
inu og því illa, að liann geti »beizlað myrkrið«. Því
segir hann :
»Eg hefi hætt mér of langt til að gela snúið aftur.
í nótt verð ég að vinna sigur, Eg skal hrópa, þang-
að til liinn framliðni kemur upp úr gröfinni og gef-
ur mér valdið« (bls. 11(5).
Og svo tekur hann að særa, eftir að þeir Ólafur
hafa talast við og hann hefir fært honum hinztu
kveðjur Steinunnar — fyrirgefning hennar!
Biskuparnir rísa og tala máli samvizkunnar —
raunar mjög svo torskilda »speki«. En Loftur er nú
orðinn örvita og heldur áfi'am í erg og gríð, þangað
til Gottskálk rís. f’á hamast hann og missir alla
stjórn á sér.
Eins og dómsúrskurður hljóma þá orð Gottskálks
biskups til hans, þar sem hann mælir hart og
kuldalega:
»í dimmunni — áður en þú fæddist — klauf hið
illa vilja þinn !« (bls. 132).
Er þar að líkindum átt við eigingirni og metorða-
girnd föður hans.
En nú lij'ggyr Loftur, að liann sé kominn að
markinu; og honum verður svo mikið um það, að
hann steypist fram á ásjónu sína og deyr.