Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1920, Side 36

274
Leonard Merrick:
[ IÐ0NN
»,Hvað hefir komið fyrir?‘ sagði ég stamandi.
.Treystið þér mér; ég grátbæni yður um það!‘
»Eg heyrði, að hún var með ekka — og mér fund-
ust margar mínútur líða. Það var voðalegt. Ég hélt,
að hjarta mitt mundi springa, og það fór um mig
hrollur við ekka hennar — ekka konu, sem ég gaf
ekki náð til.
»,Ég get ekkert sagt yður', mælti hún, þegar hún
var farin að stillast; .ekkert annað en þetta, að nú
tölum við saman síðasta skiftið*.
»,En hvers vegna — hvers vegna? Er það af því,
að þér séuð að fara burtu af Frakklandi?'
»,Ég get ekki sagt yður það‘, sagði hún aftur. ,Ég
hefi orðið að vinna þess eið við sjálfa inig‘.
»Ó, ég talaði óráð við hana! Ég var eins og óður.
Ég reyndi að neyða nafn hennar út úr henni þá —
ég sárbændi hana að segja mér, hvar hún feldi sig.
Rúmið, sem milli okkar var, gerði mig vitskertan.
Hún var óttaleg, hún var eins og martröð, þessi bar-
átta við að slíta sannleikann út úr konu, sem ég gat
hvorki tekið á né séð.
»,Góði minn, sagði hún, ,sumt er mannlegum mætti
ofvaxið. Það er ekki að eins örðugt, eða óhyggilegt,
eða villaust — það er ókleift. Pér hafið beðið mig
um það, sem er ókleifl. Þér lieyrið aldrei til mín
framar; þvi fer fjarri að það sé líklegt, að við hitt-
umst nokkurn tíma — og komi það fyrir einhvern-
tíma, þá fáið þér ekki einu sinni að vita, að þella
sé ég. En ég elska yður. Mér er ánægja að hugsa um
það, að þér trúið þessu, því að ég ann yður mjög
innilega. Iíveðjið þér mig nú. Handleggir mínir eru
vafðir utan um hálsinn á þér, elskan min — ég
kyssi þig á varirnar‘.
»Þar með var öllu lokið. Hún var týnd. Einu
augnabliki áður hafði ég fundið til návistar hennar
með skilningarvitunum; nú stóð ég í tómu herberg-