Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1920, Síða 37

IÐUNNI
Skáldiö og konan lians.
275
inu, og fánýtt símalólið hæddist að mér. Vinur minn,
ef þú hefir nokkurn tíma þráð að sjá konu, sem þú
vissir ekki hvar hafðist við — ef þú hefir nokkurn
tima gert sjálfan þig örmagna á því að þramma um
eitthvert borgarhverlið í þeirri von að finna liana —
þá kantu að geta skilið, hvernig tilfinningar mínar
eru; því að það verðurðu að muna, að i samanburði
við mitt verk er það auðvelt, sem þú gerir — ég
veit jafnvel ekki, í hvaða sýslu hún er, né hvernig
hún er ásýndum. Hún skildi mig eftir ráðalausan.
Talsíminn hafði gefið mér hana — talsíminn hafði
tekið hana frá mér aftur. Eg átti ekki annað eftir en
áhald á borðinu«.
Loksins sneri Noulens sér við á bekknum, og hann
gat ekki komist hjá því að sjá konu sína, þegar hann
sneri sér við. Eg var agndofa.
»Áhald á borðinu«, sagði hann aftur, og geispaði
gríðarlega, eins og nú létti honum fyrir brjósti.
»Meira er það ekki. Ef þú ert búin að skrifa þetta,
elskan mín, þá er sögunni lokið!«
»Gott!« sagði frúin glaðlega. Hún kom inn með
nokkrum fyrirgangi og lét blakta nokkur blöð, rituð
með hraðskrift. »En mér þykir fyrir því, vinur minn,
að sögunni af Páli og Rósamundu er eylt til ónýtis
— það er eyðslusemi að segja tvær sögur og fá ekki
borgun nema fyrir eina«.
»Petta er alveg satt, elskan mín. En að hinu leyt-
inu veiztu, að mér datt hún í hug fyrir mörgum
mánuðum, og að mér tókst ekki að teygja svo úr
henni, að nokkurt gagn væri að henni«.
»Pað er satt«, sagði hún. »Jæja, við skulum þá
vera örlát — við látum hana fljóta með!« Hún tók
eftir því, hve forviða ég var. »Gengur nokkuð að yður?«
Noulens rak upp skellihlátur. »Eg er hræddur um,
að honum hafi ekki verið það Ijóst, að ég var að