Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1931, Blaðsíða 40

138
Liðsauki.
IÐUNN
og það strax í fyrra málið fyrir þessi 30 mörk, sem
hann hefði boðið í hana, en hann yrði sjálfur að hirða
merina þar sem hún væri, hann viidi ekki sjá óræstiö
framar.
5.
— Ida — hvað hefirðu gert?
— Hvað kemur þér það við? Hún leit ekki á Franz.
Ég hefi verið að leita að atvinnu — peningum. Það er
ekki til neins fyrir okkur að vera að hugsa um þessa
giftingu. — Við getum ekki lifað atvinnulaus. Mér
er ekki vandara um en hinum stelpunum. — Þetta er
eina úrræðið, þegar ríku mennirnir vilja ekki lofa okk-
ur að þræla fyrir sig. — Við getum lifað á þessu með-
an við erum ungar og fallegar. — Svo kemur betli-
gangan og seinast — sjálfsmorð. Rök hennar voru eins
og siteinmúrar hjágötunnar og málrómurinn seyrinn
eins og loftið þar. Hún stóð upp og ætlaði út.
Franz stökk á hana og fleygði henni á gólfið. Ég
drep þig, hvæsti hann.
Ida klóraði liann í framan. Drepur mig! ræfillinn,
auðmannssonurinn, sem ekkert átt eða getur. Hvað
varðar þig um mig? Ég vil ekki hungra Lengur og
ganga hálfnakin í kuldanum í vetur. Farðu til — —
Franz slepti henni, hneig niður á stólinn og studdi
höfuðið í höndum sér. Nú var alt búið. Ekkert eftiT
nema fílabednsfeldi skamcmhleypingurinn hans föður
hans, sem hann hafði geymt, án þess nokkur vissi.
Ida reis upp á hnén og tók um hendur hans.
— Dreptu mig, Franz, eins og þú ætlaðir — ég gel
ekki lifað — get ekki aflað mér peninga svona — ég
gafst upp og flúði. Franz, dreptu okkur bæði.