Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1931, Blaðsíða 66

164
Bylurinn.
IÐUNN
Snjókoman eykst óðum.
— Kannske sé rétt við snúum við og reynum að
finna selið? segir Dröbakken dræmt.
Jönnem styður tillöguna. Það ýtir undir hann um
úrtölurnar, að Dröbakken styður mál hans.
— Það er hreinasta fásinna, að leggja á fjallið i
svona útliti.
Skjöllögrinn brennur í skinninu að komast áfram.
Hann uerdur að fjarlægjast alt, sem hefir auðmýkt
hann og sært. Og hann hefir það einhvern veginn á
tilfinningunni, að þegar heiðin sé orðin á milli hans og
vestursveitanna, þá losni hann við það, sem hefir
valdið honum kvöl. Það er eins og eldur brenni í
æðum hans — og það eykur honum ásmegin. Hvert
augnablikið er dýrmætt. Ef til vill getur eitthvað komið
fyrir, ,sem geri honum ómögulegt að komast út úr
öllum vesaldómnum. Og nú virðist björgin svo nærri.
Að eins tvær dagleiðir þangað, sem hann telur sig
sloppinn. Hann kvíðir ekki neinu. Hann hefir ekki
átt sjö dagana sæla, en hann hefir þó hingað til klórað
í bakkann, og það myndi honum að líkindum takast
framvegis.
Hann keyrir skiðastafinn hvatlega í fönnina.
Nú, ef þið snúið við, þá held ég bara einn áfram.
segir hann. — Ég var einn, áður en ég hitti ykkur
— og það er líklega til þess ætlast, að ég verði einn
míns liðs. Ég læt mig ekki. Áfram skal ég, þó að
himinn og jörð standi í einu kófi.
Ætli ég verði þá ekki með þér, segir Dröbakken.
— Ég er aldrei smeykur — og það fer þá ekki ver en
illa. Hann finnur það, að honum muni ekki fært að
þoka Skjöllögrinn og vill ekki missa samfylgdina.