Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1931, Blaðsíða 72

170
Bylurinn.
IÐUNN
Hendurnar á þeim dofna, og hann dregur þá með sér
niður í fönnina. Svo liggja ]>eir þarna í kös. Og yfir
þeim ærist og öskrar fárviðrið — öskrar, hvín og
emjar í sívaxandi tryllingi.
Þeir finna, að þeir eru komnir yfir vatnið, því að
nú er farið að verða á fótinn. Ofan á aðra erfiðleika
bætist nú náttmyrkrið. Þeir félagar skreiðast áfram
gegnum iðhvikan sorta, sem kveinar og rymur í kring-
um þá.
Alt í einu fleygjast þeir hver frá öðrum og geta ekki
strax áttað sig á, hvað jressu veldur. En það er bara
stormurinn. Það er orðið svo hvast, að þeir geta ekki
staulast á fætur. Skjöllögrinn liggur á grúfu og fálmar
í kringum sig. I fyrstu finnur hann ekkert lifandi,
hvernig sem hann fálmar. Svo verður fyrir honum
eitthvað, sem er hart viðkomu — og hann finnur, að
það er maður. En honum er ómögulegt að vita, hver
af félögum hans það er. Þá verður fyrir honum hönd
— og hún tekur fast í höndina á honum — svo það
getur ekki verið Jönnem. Höndin er jítil. Þetta er
iíklega Sjugur Rambern. Já, hann slapp líka furðuvel
út úr öllum vandræðunum og allri hörmunginni við
brunarúsitirnar, hugsar Skjöllögrinn. En nú er jafnt á
kolmið með þeim, honum og Rambern. Tvenn ólík ör-
lög hafa mæzt á krossgötum. Skjöllögrinn minnist
þess, að hann hafði huggað sig við, að hamingjan væw
Rambern holl — og honum mundi sjálfsagt lánast að
komast leiðar sinnar. Skjöllögrinn hafði bara láðst að
taka tillit til sinnar eigin ógæfu. Hann hafði ekki gefið
því gaum, að ógæfa hans og sigurvænleg æskuheill
Ramberns hittust þarna á heiðinni og áttu samleið
og nú lék vafinn á, hvor sigurinn bæri úr býtum.
Honum hafði ekki dottið það í hug, að hans eigin ó-