Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1931, Qupperneq 67

SÐUNN
Bylurinn.
165
— Ja, f»á veit sá svarti, að ég verð með, segir
SjuguT Rambern.
— Jœja; við fylgjunxst j)á allir fjórir, segir Jönnem
dræmt.
Hinir telja hann af að halda áfram, ef pað sé svo, að
honum finnist hann ekki vel hress. En það er árang-
urslaust. Jönnem kann sér ekki geð til að snúa aftur
einn síns liðs.
— Jæja; við verðuni þá að reyna að komast í sælu-
húskofann og setjast þá heldur að þar, ef hann skyldi
ganga í byl, segir hann eins og til að hughreysta
sjálfan sig. Og þessi orð hughreysta líka félaga hans.
Þeir hætta fortölunum og láta sér lynda, að hann
fari með þeim. Það getur verið gott að hafa hann,
því að hann er kunnugur á heiðinni.
Snjókoman eykst og verður að kafþykku éli. Þeir
félagar sjá nú ekki út úr augunum.
Alt gengur vel, meðan leiðin liggur um hlíðina —
fram með ánni. Jönnem er þögull. En Dröbakken reynir
að hughreysta hann og örva. Hann segir broslegar
sögur og æfintýr, sem hann hefir ratað í, þegar hann
hefir „haldið heilagt" í þessari eða hinni borgimni.
Skjöllögrinn er með allan hugann við námuna og leggur
^kki orð í belg. Dröbakken hefir einn orðið, því að
Sjugur Rambern er orðinn kyrlátur og þögull eins og
Þeir Jönnem og Skjöllögrinn. Hann starir út i sortann,
°g hann er allur frá hvirfli til ylja fullur magnþrung-
lani eflirvæntingu, sem ekki er laust við að sé blandin
hrollkendum ótta. Ósjálfráð eðlishvöt hans er að vakna.
Hún gerir honum aðvart um, að hætta sé á ferðum —
°g hann er viðbúinn að berjast gegn því, sem hann
fhinur að yfir vofir. — Skjöllögrinn finst hann væra úr
ahri hættu. Sterk og árvökur eðlishvöt hans hefir
>8unn XV.
11