Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1931, Síða 78

176
Bylurinn.
IÐUNN-'
moldargólf i kofanum — og öðrum megin á því er
þykt lag af þurrum mosa.
Þessi nýi atburður, björgin úr háskanum, gerir f>á
félaga eins og utan við sig. Þeir vita varla, hvað þeir
gera. En þeir hafa þó rænu á að fara úr snjóugum og
frebnum utanhafnarfötunum. Nú geta þeir á nýjan leik.
heyrt hver til annars. En þeir koma sér ekki að því
ab segja neitt. Þeir núa hendur og fætur með snjó, unz
þeir fá úr þeim kuldadofann og finna til i þeim. Og
þeir berja með hnefunum þá bletti á líkamanum, sem
eru tilfinningEirlausir. Brátt er svo komið, að þeir hafa
fengið fulla tilfinningu í líkamann — og eru því nær
alhressir. Þeir rekast viljandi hver á annan — og nú
losnar um málbeinið:
— Er þetta þú?
Já — og þú?
Það er eitthvað svo skrítið að heyra á nýjan leik
málróminn sinn — heyra mannamál. Það er rétt eins og
orðin ylji upp kofann — geri hlýtt inni. Þeir spyrj3
um líðanina hver hjá öÖrum, ganga úr skugga uin,
hvort nokkuð er aÖ.
Síðan hola þeir sér niður í mosann, leggjast hlið
við hlið og breiða þykka mosasæng um sig og á. Ranv
bern, sem er ekki nema unglingur, sofnar strax.
Loks nær Dröbakken sér svo, að hann getur látið i
ljós undrun sína.
— Þetta var meira helvítið? segir hann.
- Já; víst var það helvíti, segir Skjöllögrinn.
Báðir eru þeir að hugsa um Jönnem — en hvoruguT
þeirra kemur sér að þvi að nefna hann. Þeir bugga sig
með því, að þeir hafi leitað að honum eins vel og
vandlega og þeir gátu. En þrátt fyrir það fer þeim
eins og flestum öðrum, þegar svona er ástatt. Afdrif