Iðunn : nýr flokkur - 01.07.1934, Blaðsíða 92

250
Sá eini?
IÐUNN
Ég hataði hann, og ég hataði sjálfa mig, sem hafði
jafnvel ýtt undir þetta, þótt óafvitandi væri.
Við skildum. Ég gat ekki látið hann snerta mig
framar. Síðan hefi ég . . . .«.
Fríða talaði ekki út. Hún stóð upp og gekk um
gólf. Alt i einu lifnaði yfir henni. Sama ofsakætin
og áður greip hana. Hún vildi reykja, drekka og
danza og vera glöð, sagði hún. í einni svipan var
hún orðin eins og tvítug, áhyggjulaus stúlka.
Ég fór að verða nærgöngull við hana. Ég vildi fá
að kyssa og faðma þessa fjörugu og yndislegu konu.
Og ég var alveg viss um, að eftir því hefði hún
beðið alt kvöldið. Hún gerði sig líklega hvað eftir
annað, en vatt sér þó alt af af mér, þegar ég ætlaði
að kyssa hana.
Við stóðum rétt hjá legubekknum og hún dró mig
að sér og bauð mér varirnar. En hún kysti mig ekki.
í stað þess rak hún mér rokna löðrung.
Og nú var hún orðin öll önnur. Með nístandi fyrir-
litningarsvip og viðbjóði í röddinni helti hún yfir mig
þessum setningum:
»Eftir þessu var ég að bíða. Þú, Pétur, þú ert
ekkert betri en hinir. Þið eruð allir eins. Þið haldið,
að þið getið haft allar stúlkur á ykkar valdi. Ef við
erum fjörugar og látum líklega við ykkur, þá haldið
þið, að við séum að koma ykkur til. Þið haldið, að
það sé ekkert annað en lauslæti, fýsn eftir gráðugu
kossunum ykkar og ógeðslega daðrinu. Þið eruð nógu
blíðir og elsluilegir, þangað til þið eruð búnir að fá
vilja ykkar. En svo erum við einskis nýtar, þegar alt
er um garð gengið, og þá segiö þið kunningjunum
frá öllu saman og hafið okkur í flimtingum. En ykkur
skjátlast. Svona erum við ekki, að minsta kosti ekki