Iðunn : nýr flokkur - 01.07.1934, Blaðsíða 99

IÐUNN
Hatur.
257
myrkranna, og hún markaði sér þá, er hún vildi eiga.
Sumir urðu fyrir óséðum slysum, aðrir hneigðust til
sjálfsmorðs. Eg hökti um heiminn með bækiaðan fót
og beið þess með skelfingu, að myrkrið lykist um mig.
Hcilti öldungurinn þagnaði, Blindi maðurinn við hiið
hans fölnaði upp. Augu hans, litlaus og liflaus, runnu
næstum saman við andlitsfölvann.
Hinn hafði ekki augun af honum. Svo hélt hann
áfram:
— En svo kyntist ég konu, sem mér virtist vera
af þpim heimi, er ég hafði heitast þráð . . . frá heimi,
þar sem sólskinið er bjart og blómin fögur. Eg elsk-
aði þessa konu. Eg taldi mér trú um, að hún elskaði
mig líka. Hún birtist mér eins og opinberun um auð-
legð lífsins og dýrð. Hún leit á mig, og augnaráð
hennar opníiði leyndar fagnaðarlindir í sál minni.
Hún dró mig upp úr djúpunum með hvitu örmunum
sínum. Eg lék mér eins og kálfur, ærður af fögnuði
og kæti. Móðir myrkranna náði ekki lengur til mín.
Eg lék mér, heyrirðu það; ég saup hveljur i þessu
ljósi; það var mér svo alt of bjart. Að þetta ljós
skyldi skína á mig! Það var ofraun að átta sig á
sliku. En loks þóttist ég vera farinn að átta mig á
því. Og þá rétti ég mig úr kútnum og horfði hærra
en aðrir. Eg sveif fremur en gekk. Eg vissi ekki
lengur af máttleysinu i fætinum. Fáa gat grunað, að
ég skömmu áður hefði strítt við myrkfælni og böl-
móð . . . Langar þig til að heyra meira?
Blindi maðurinn svaraði stillilega: Já, . . . ef þú
hefir frá meiru að segja.
— Jú . . . ég hefi frá meiru að segja . . . Og þú
skalt fá að heyra það. Eg skal tala rólega . . .
Eg misti takið! Heyrirðu það? Alt hrundi um mig,
Iöunn XVIII 17