Iðunn : nýr flokkur - 01.07.1934, Blaðsíða 96
254
Hatur.
IÐUNN
um; sýnir írá liðnum dögum birtast á blindri nethimnu
hans.
Maðurinn með hækjuna hökti þrjózkulega eftir gang-
stígnum; halti fóturinn slóst harkalega niður í troðna
mölina. Að stundarkorni liðnu spurði hann, og rödd-
in var hranaleg eins og áður:
— Jæja, svo þú dvelur í því, sem einu sinni var.
Varstu þá hamingjusamur?
— Já, ég hefi einu sinni verið hamingjusamasti
maðurinn á jörðinni. Eg var ungur og hraustur. Mér
heppnaðist alt, sem ég reyndi. Menn dáðu mig og öf-
unduðu. Konur elskuðu mig. Eg vann ást konu og
var drukkinn af sælu. . . . Finst þér svo ekki, að ég
hafi einhvers að minnast?
— Jú, vissulega! Þú átt fagurra stunda að minnast!
— Þú segir þetta svo undurlega. Mér finst ég heyra
kaldan hæðnishlátur. Eg hefi næma heyrn. Því ertu
að hlæja? Öfundar þú mig? Hefir þú engra fagurra
stunda að minnast? . . . Því heggurðu svona fast með
hækjunni þinni? Því lemurðu svona niður fætinum?
— He — he, þú spyrð margs í einu! . . . Hvort
ég hafi fagurra stunda að minnast? ... he — her
ég skal fræða þig um það bráðum! En segðu mér
eitt, áður en ég byrja: Þú segist hafa næma heyrn
. . . Hvernig stendur á því, að þér fellur illa, að ég
stíg þungt til jarðar? . . . Hvers vegna lætur það svo
hátt í eyrum þér, er ég hegg hækju minni í mölina?
Blindi maðurinn svaraði undrandi:
— O-jæja, . . . hvernig á ég að orða það? . . -
Það er ekki fallegt að heyra þig lemja fætinum í göt-
una! . . . En við skulum setja okkur á bekkinn, svo
getum við talast við . . . Eg veit, hvar bekkurinn er.
. . . Eg get fundið hann án þess að þreifa fyrir mér.