Kirkjuritið - 01.01.1944, Qupperneq 25

Kirkjuritið.
Hreinar leiðir.
1!)
lians, verður liún að halda skildi sinum hreinum, oí<
varast að slíta hin heilögu tengsl við uppruna sinn og
höfund. Annars er hætta á, að kirkjan verði viðskila,
ekki við „samtíðina“, heldur sjálfan kristindóminn.
Hg jiað er það, sem kirkjuna hefir svo ofl hent, og
einnig nú, að villast út úr heimahögum frumkristninnar.
Ef það er satt, sem merkur maður sagði nýlega, að
kirkjan sé í ógöngum stödd, i andlegum skilningi,
vegna truflunar frá utanaðkomandi áhrifuin og breytl-
urn lífskjörum, sem séu i þann veginn að kollvarpa öllu
■ nnra jafnvægi og sálarró, og kirkjan ekki sá andlegi
kraftur og stoð i þjóðfélaginu, sem hún á að vera, þá er
vissulega tími til athugunar.
Það er ekki nóg, að mannlífinu fari fram á sumum
sviðum, ef trú og andlegum dyggðum lirakar. Ef vatnið
er gruggað, þá leitum lil uppsprettunnai'.
Svo virðist, sem mörgum sé næsta torskilið, hvert er
hið sanna lilutverk kristinnar kirkju fvrir lif og ham-
higju þjóðarinnar hæði liið ytra og andlega.
Það er eins og skilningurinn tvístrist i allar áttir, og
skoðanirnar verði svo margbrotnar, þar sem þó er ein-
göngu að ræða um afstöðu til trúar, og má segja, að
margt furðulegt komi stundum úr pennanum á prent.
Svo sem það, að „kirkjan verði að liaga störfum sínum i
samræmi við skapgerð þjóðarinnar“. Nei, kirkjan á
ekki að eltasl við þverúðarfulla skapgerð. Hún á að
gegna kalli Guðs. Kirkjan á ekki að dansa á torgum, hún
a að vera í því, sem Föðurins er. Hún á að vera salt
jarðar.
Og þetta flokks þvaður sumra lilaða, að þvkjasl vilja
styðja kirkjuna, ef liún vilji vera frjálslynd og þjóð-
leg nútima kirkja, er út í vind.
Kristin kirkja er hvorki háð tímabili né þjóðerni, og
því síður sérhagsmunum manna.
Guði séu þakkir, að hoðskapur hans lil vor manna
er skýr.