Kirkjuritið - 01.01.1944, Síða 40

34
B. J.: Kaj Munk.
Jan.-Febr.
Vedersö. Þar beið söfnuður minn í kirkjunni á sunnu-
dagsmorgni. Ég' liélt guðsþjónustuna í kirkjunni. Frá
kirkjunni fór ég lieim til mín. Ég horfði um stund yfir
vatnið, og þá mætti augum mínum fögur sjón. Sjö viltir
svanir hófu sig til flugs“.
Kaj Munk var orðinn frægur. En gullið átti eftir að
prófast í eldinum.
Prófinu Iaulc þannig, að hann lét líf sitt.
A frægðarsiundinni sá Iiann svanina sjö. En á fórnar-
stundinni sér píslarvotturinn himinipn opinn, og getur
sagt, eins og hinn fyrsti kristni píslarvottur:
S'já, ég sé liimnana ojjna og mannssoninn standa til
liægri handar Guði.
Kaj Munk hefir sagt: Trúum ekki á veröldina. Trúum
á Guð. Þetla er hið fyrsta. En annað er hinu fyrsta næst
og það er: Að vera reiðubúinn lil þess að deyja. Sá sem
týnir lífi sínu, skal finna það. Ég veit, að vér megum
tala varlega, því að lítill er vor kraftur. En þó látum
það sjást, að vér teljum það mikils virði að vera synir
og dætur þjóðar vorrar. Og ef vér getum ekki sýnt þetta
með vopnasigri, þá getum vér þó dáið, dáið, lil þess að
hörn vor fái lifað. Danskur andi er norrænn andi. Treyst-
um því, að öll Norðurlönd séu vakandi.
Kaj Munk hefir talað, heitt sverði andans og borið
skjöld trúarinnaar. Rödd hans er þögnuð, en orð hans
geymast og andinn sigrar. Orð Guðs verður aldrei
fjötrað.
Festum í hug og hjarta hið heilaga orð: Verið
minnugir leiðtoga yðar, sem Guðs orð hafa til yðar tal-
að; virðið fyrir yður, hvernig æfi þeirra lauk, og likið
síðan eftir trú þeirra. (Hebr. 13.7).