Kirkjuritið - 01.01.1944, Qupperneq 52

Ásniundur Guðniundsson:
Jan.-Febr.
1G
Höfuðatriðið við þessa fræðslu er það, að nemend-
nrnir verði snortnir sem mest af anda kristindómsins,
og' er þá frumskilvrðið, að kennarinn sé vaxinn starfi
sínu. Stutta stund á hverjum morgni til sálmasöngs eða
ættjarðarljóða tel ég heillavænlega, og lesi þá stund-
um kennari eða nemandi fáein orð úr Nýja testamentinu,
einkum orð Jesii Krists. Sjálfur liefði ég saknað morg-
unsöngvanna i menntaskólanum, þegar ég var þar, og
enginn vafi er á því, að einingarandi í skólanum styrkt-
ist mjög við það að koma þannig saman allir. Aftur á
móti var revnslan af skvlduhúslestrum á sunnudögum
miklu lakari, og myndi ég ekki hvetja til þess, að þeir
yrðu haldnir. Hilt hefir mér gefizt mjög vel við hús-
lestur að láta alla sjálfráða uni það, hvort þeir kæmu
eða ekki. Svo myndi einnig um sérstakar guðsþjónust-
ur fyrir skólana, þar sem þeim vrði við komið. Ættu
þær lielzl að vera með sinu sniði og skólastjóri eða
kennarar eða nemendur lesa við þær Ritningarkafla.
Sjálf kristindómskennslan, hygg ég, að ætti fremur
að vera söguleg en l)einl trúfræðileg. Kennsluhækurnaí1
í trúfræði hafa sumar orðið mjög óvinsælar og vakið
þær hugsanir, að kristindómurinn væri þrautleiðinleg-
ur. Nægir að benda á kennslubók Lisco’s í Latínuskól-
anum fyrrum því til sönnunar og það andlegt tjón, sem
af henni ldauzt. Nei guðspjallsrit á lieldur að lesa, eða
valda kafla úr guðspjöllunum, m. a. fjallræðuna, eða
eitthvað af Pálsbréfum hinum léttari, eins og l. d. Fil-
ippíbréfið, eða Postulasöguna. Vel samin kirkjusaga
væri einnig ágæl. Ennfremur skvldi kristindómsfræðsla
veitt í sambandi við aðrar kennslugreinar, er sérstakt
tilefni væri til. T. d. get ég ekki hugsað mér þá mann-
kynssögukennslu að gagni, er þáttur kristninnar verður
að þoka gersamlega fyrir stríðs-sögu og blóðsúthellinga,
eða náttúrufræðikennslu, þar sem aldrei væri bent einu
orði á dýrð skaparans. Loks skyldu flutt við skólann