Kirkjuritið - 01.12.1947, Qupperneq 12

280
Selma Lagerlöf:
Nóv. - Des.
Og þó að hann væri gamall og farlama maður, tók hann aðeins
leikbróðurinn með sér út í jurtagarðinn.
Þegar Hans ábóti kom þangað, gekk ræningjakonan um og
skoðaði blómabeðin. Hann undraðist atferli hennar og var sann-
færður um, að hún hefði aldrei á æfi sinni séð jurtagarð fyrr.
Hún gekk fram með öllum litlu reitunum, sem voru fullir af er-
lendum og sjaldséðum blómum, og skoðaði þau eins og þeir
væru gamlir kunningjar. Það virtist sem hún þekkti sum. Hún
brosti við sumum þeirra og hristi höfuðið við öðrum.
Hans ábóta þótti eins vænt um garðinn sinn og honum gat þótt
um nokkuð, sem var jarðneskt og fallvalt, og þó að konan væri
Iröllsleg, fannst honum mikið til um, að hún hefði barizt við
þrjá munka til þess að fá að skoða garðinn í friði. Hann gekk til
hennar og spurði hana hógværlega, hvort henni þætti garðurinn
fallegur. Ræningjakonan sneri sér hvatskeytlega að Hans ábóta,
því að hún átti sér aðeins árásar von, en þegar hún sá, að hann
var gráhærður og lotinn, svaraði hún rólega. „Fyrst þegar ég sá
hann, hélt ég, að ég hefði aldrei séð neinn fallegri garð, en nú
sé ég, að hann er ekki eins fallegur og garður, sem ég þekki.“
Hans ábcti átti sannarlega von á öðru svari. Þegar hann heyrði,
að ræningjakonan hefði séð garð, sem var fallegri en hans garð-
ur, færðist roði í fölar kinnarnar.
Leikbróðirinn við hlið honum ávítaði ræningjakonuna. „Þetta
er Hans ábóti,“ sagði hann, „sem hcfir sjálfur með iðni og fyrir-
höfn safnað blómunum í garðinn sinn úr ýmsum áttum. Við
vitum allir, að það er ekki til fegurri garður á Skáni, og þú, sem
átt heima í villiskógi allt árið um kring ert ekki dómbær um
vinnubrögð hans.“
„Eg ætla ekki að leggja dóm á hann eða þig. Ég segi ðeins,
að ef þið sæuð garðinn, sem ég hefi í huga, mynduð þið rífa upp öll
þau blóm, sem hér eru og fleygja þeim eins og illgresi.“
En leikbróðirinn var nærri því cins hreykinn af garðinum og
Hans ábcíi sjálfur, og þegar hann heyrði þessi orð, hló hann
háðslega. „Ég veit, að þú segir þetta aðeins til þess að erta okkur.
Það er eflaust fallegur garður, sem þú hefir ræktað innan um
furutré og eini í Gönguskógi. Ég skal leggja sál mína að veði,
að þú hefir aldrei fyrr komið í jurtagarð.“
Ræningjakonan roðnaði af reiði yfir því að vera rengd og æpti:
„Það getur vel verið, að ég hafi aldrei fyrr en í dag komið inn í
jurtagarð, en þið munkar, sem eruð helgir menn, ættuð að viia,
að stóri Gönguskógurinn verður að juriagarði hverja jólanótt,
til þcss að fagna fæðingarstund Drottins vors. Við, sem eigum
heima í skóginum, höfum séð það sérhvert ár, og í þeim garði