Kirkjuritið - 01.12.1947, Qupperneq 20

288
Selma Lagerlöf:
Nóv. - Des.
að springa út. Undurfagrar rósir kepptust við brómberin um að
vaxa uppeftir klettaveggnum. Upp úr lundinum uxu blóm eins
stór og mannsandlit. Hans ábóti minntist blómsins, sem hann
ætlaði að tína handa Absalon biskupi, en hann hikaði ennþá við
að slíta það. Hvert blómið var öðru fegurra, og hann ætlaði að
gefa biskupnum það allra fegursta.
Alda kom af öldu, og nú var loftið svo þrungið birtu að það
sindraði. Öll gleði, fegurð og hamingja sumarsins brosti við Hans
ábóta. Honum fannst, að jörðin gæti ekki veitt meiri gleði en þá,
sem blasti við allt í kringum hann, og hann sagði við sjálfan sig:
„Nú veit ég ekki, hvaða dásemdir næsta bylgja getur borið. En
birtan hélt áfram að streyma, og nú virtist Hans ábóta, að hún
bæri með sér eitthvað úr órafjarlægð. Hann fann, að yfirnáttúrleg
angan umlukti hann, og hann fór titrandi að vænta þess, að þar
sem öll sæla jarðarinnar væri þegar komin myndi nú gleði him-
insins vera í nánd.
Hans ábóti fann, að allt varð hljótt. Fuglarnir þögnuðu, yrð-
lingarnir hætiu að leika sér, og blómin hættu að vaxa. Sælan,
sem nálgaðist, var slík, að hjartað ætlaði að hætta að slá, augað
grét ósjálfrátt, sálin þráði að fljúga út í eilífðina. I fjarlægð
heyrðust veikir hörputónar, og yfirnáttúrlegur söngur barst eins
og þytur.
Hans ábóti spennti greipar og féll á kné. Ásjóna hans ljómaði
af unaði. Aldrei hafði hann vænzt þess, að sér myndi auðnast í
þessu lífi að eignast sælu himnaríkis og lieyra engla syngja jóla-
sálma.
En hjá Hans ábóta stóð leikbróðirinn, sem hafði farið með hon-
um. í sál hans voru myrkar hugsanir. „Þetta getur ekki verið
neitt kraftaverk, úr því að illræðismenn fá að sjá það,“ hugsaði
hann. „Þetta getur ekki verið komið frá Guði, heldur er það frá
hinum vonda. Það er sent hingað yrir djöfulsins vélbrögð. Það
er Satans kraftur, sem töfrar okkur og gerir okkur sjónhverfingar."
I fjarlægð hljómuðu englahörpur og englasöngur, en leikbróðir-
inn hélt, að það væru andar frá undirheimum, sem nálguðust.
„Þeir ætla að leiða okkur í glötun,“ andvarpaði hann, „aldrei
komumst við óskemmdir út úr þessu. Við föllum í freistni og
tortímumst."
Nú voru englaskararnir svo nærri, að Hans ábóti sá glampa á
bjartar verur milli trjánna. Og leikbróðirinn sá það sama og hann,
en hann hugsaði einungis um það, hvílík illska það væri að djöfl-
arnir notuðu fæðingarstund frelsarans til að leika lausum hala.
Það var aðeins til þess, að þeir ættu hægara með að véla mann-
skepnurnar.