Kirkjuritið - 01.04.1949, Síða 62

140
KIRKJURITIÐ
Til þess að ganga hann þurftu menn ekki að afklæðast
neinu eða íklæðast. — Það var fyrirhafnarlítið að fara þá
leiðina, en það var ekki lífsins leið. Þú finnur aldrei þá
leið, ef þú fer fram hjá Jesú.
Það er trúin á hann, sem gefur þér réttinn mikla, Guðs
barna réttinnn. Farísearnir sögðu já með vörunum, en
líf þeirra sagði nei. Tollheimtumenn og vændiskonur sögðu
að vísu nei með vörunum, þegar kallið kom, en þetta fólk
iðraðist oft, þegar því var það Ijóst, að það vax- á villi-
götum. Svo er það enn í dag. Margur hyggur sig heilagan
orðinn, ef hann hefir svo og svo oft sagt: Herra, herra!
En kjörorð trúarinnar er: Til Jesú! Og trúin er ónýt, nema
einlæg iðrun fylgi.
Þannig er annað svarið við spurningunni miklu: Vér
komumst því aðeins inn í Guðs ríki, að vér höfum fyrst
gengið á vald Jesú.
En textinn gefur líka annað svar:
2. Sá einn er Guðs barn, sem með álvöru og ábyrgðar-
tilfinningu fylgir Jesú.
Hversu auðvelt er ekki að segja: Herra, herra! Hversu
auðvelt er ekki að heita einu og öðru á hrifningarstund,
þegar hjartað brennur. Á hátíðlegu augnabliki hrífumst
vér oft með. Hve heilagur og kærleiksríkur skal ég verða!
Hversu mikið stórvirki skal ég framkvæma! Ég skal
elska, biðja og iðja. Þannig er afstaðan svo oft á stund
hrifningarinnar. —
En svo rennur upp stund freistingarinnar.Hvað varð þá
úr heilagleikanum, kærleikanum og bræðralaginu? Manstu,
hvernig fór. Þú sagðir já með vörunum, en nei með verk-
unum. Það vantar ekki. Við segjum svo oft: Já, Drottinn
minn! Þegar hættan vófir yfir, þegar náklukkan hringir. —-
Já í kirkjunni og á samkomunni, nei í gleðisalnum og því
miður oft líka í þínu þorgaralega starfi. — Já, segir löng-
unin, þráin. Nei, segir viljinn!
Já-ið þitt er fyrst að marka, þegar þú lifir að Guðs vilja.
Brynleifur Tobíasson.