Kirkjuritið - 01.04.1949, Síða 68

146
KIRKJURITIÐ
almennt gerist. Það er fyrst eftir skírnina, að hann fer
að vekja athygli. En er það þá skírnin sjálf, áhrif Jóhann-
esar eða innri vakning fyrir opinberun frá hæðum, sem
við það tækifæri vekur þá fullvissu Jesú, að hann sé
sá Messías, sem koma á? Og er það samfara Messíasar-
vitundinni að hann hefur starf sitt, vitandi hvert það leið-
ir, til fórnardauðans á krossi? Þetta eru spurningar, sem
margur hefir velt fyrir sér og átt örðugt um svar. Þessari
spurningu svarar Schuré á sinn hátt, og frá því vildi ég
segja hér síðar.
Nokkru eftir að Jesús er orðinn fulltíða, hóf Jóhannes
skirari prédikunarstarf sitt við Jórdan. Prédikun hans var
hörð og ósveigjanleg iðrunar- og afturhvarfsprédikun, sem
að undirstöðu var byggð á öruggri vissu um nálæga komu
hins væntanlega Messiasar. „Gerið iðrun, greiðið veg Drott-
ins, gerið beinar brautir hans. Ég skíri yður með vatni,
en sá er mér máttkari, sem kemur á eftir mér; hann mun
skíra yður með heilögum anda og eldi.“ Þetta er höfuð-
innihald boðskapar Jóhannesar. Til þessa manns kemur
Jesús og skírist af honum, eins og hundruð og þúsundir
annarra landa hans. Jóhannes væntir þess daglega, að hinn
komandi Messías birtist, og þegar hann sér Jesú koma
álengdar, fær hann vitrun. „Sjá, guðslambið, sem ber synd
heimsins. Þetta er Hann.“ Þó trúir Jóhannes þessari vitrun
ekki betur en svo, að hann síðar fer að efast og sendir til
Jesú og lætur spyrja hann: Ert þú sá, sem koma á, eða
eigum vér að vænta annars?
En þessi vitrun Jóhannesar við Jórdan snart einnig við-
kvæman streng í sálu Jesú. Og nú fylgi ég um stund bók
Schuré, með nokkrum úrfellingum þó: —
„Skyldi ég vera Messías?"
Þessi spurning vaknaði í sálu Jesú þegar við fyrstu sam-
fundi hans við Jóhannes skírara. Alla tíð síðan sjálfsvit-
und hans vaknaði hafði hann fundið Guð í sjálfum sér
og sannfæringuna um ríki himnanna, í ljómandi fegurð
þeirra sýna, sem honum birtust. Hörmungar mannlegrar