Kirkjuritið - 01.06.1966, Side 39

KIRKJURITIÐ
277
Ég læt aðra um að svara því, en bæti hér við megin efni leið-
ara í ensku kirkjublaði, sem umgetið erindi minnti mig á.
Greinin heitir: HöfuðhlutverkiS, og er bér lauslega þýdd.
„Án þess að mikill meiri hluti ensku þjóðarinnar láti sig það
nokkru varða, beldur enska biskupakirkjan áfram hátíðlegum
deilum um lög sin og fyrirmæli — t. d. livort leyfa eigi að
taka upp í tilraunaskyni lielgisiði, sem raunverulega bafa verið
'iðliafðir síðustu 38 árin. Enska kirkjan kýs, að því er virðist,
helzt að láta allt annað fremur til sín taka en að kljást við það
yandamál, livernig bún á að koma landsfólkinu í Ijósan skiln-
lng um merkingu og gildi kristindómsins.
Það liefur verið sagt hér áður, en þarf að endurtakast, að
ver erum ekki svo sælir prestarnir að bafa aðeins þann litla
yanda á höndum að þurfa einvörðungu að fást við smáumbæt-
llr á kirkjufélagi, þar sem almenn kirkjusókn er ríkjandi. Það,
Sem að kallar liérlendis er blátt áfram trúboð — og eins og
stendur leggjum vér oss ekkert sérlega fram um það. Oss væri
skylt að gera oss grein fyrir því, livort menntun prestanna
niarkast af trúboðsskyldunum. Vér ættum að hugleiða hvort
trúboðsþörfin krefst þess ekki að margir prestanna yfirgefi
góniul en fámenn prestaköll og taki í staðinn upp kennslu við
ríkisskólana. Þá ættum vér í öðru lagi að taka það mál til
yfirvegunar, bversu mikill prestaskortur er sums staðar, en
þeir aftur á móti óþarflega margir annars staðar. Vér ættum
að vera nógu víðsýnir til að yfirvega þjónustuna í heild sinni
°S spyrja þess hvernig liún verður bezt innt af höndum, livort
keldur af vígð um mönnum, leikmönnum eða konum. Vér ætt-
1,111 enn fremur frekar að leitast við að líta á starfsemi kirkj-
Ullnar með augum utanstæðra áhugamanna, en gróinna anglik-
ana.
En vér helgum oss ekki þessum knýjandi vandamálum. Vér
^ökum ekki alvarlega trúboðsskyldu vora meðal ensku þjóð-
annnar. Hlutlausum áhorfanda ætti að fyrirgefast, þótt lion-
11111 kynni að finnast, að oss væri meira í mun að lialda hefð-
nundinni trúarstofnun við lýði, en minnast þess, að oss er trúað
fyrir fagnaðarerindinu og að það ætti að vera oss mesta kapps-
nuílift að deila því með öðrum. En eigi kirkjan að axla þetta