Kirkjuritið - 01.06.1966, Síða 78

KTIt KJURITIÐ
316
Ekki skulu nefnd hér fleiri dæmi. En livaða móðir vill ekki
láta minnast sín þannig og fá slík sigurlaun fyrir gott og lieilla-
ríkt uppeldi?
Þegar þú situr lijá livílu ómálga ungbarns, virðir það fyrir
þér og hugsar svo um ævi þess, er ekki ólíklegt að Jni spyrjir:
Hvað skyldi eiga fyrir þessu blessuðu barni að liggja? Jafn-
framt því að bera fram þessa spurningu, ættirðu að gera þer
í liugarlund, að sál ómálga barns er lík bók með óskrifuðum
blöðum. Hvað verður skráð í þá bók? Gerðu þér það ljóst, að
það er ekki barnið eitt, sem þar skrifar. Fyrstu blaðsíðurnar
eru að minnsta kosti að langmestu leyti skráðar af þeim, sem
umgangast barnið, meðan það er að komast til vits og ára. Það
sem uppalendurnir — eða þeir fullorðnu — skrá í lífsbók
barnsins, stendur þar, ómáð út, alla ævi barnsins. Það er þess
vegna stórkostlegur ábyrgðarliluti að umgangast liörn og ung-
menni. Þegar barnið loks nær fullorðinsárum, flettir það upp
í lífsbók sinni og lítur yfir þau minnisatriði, sem þar eru skráð.
Hvað sést þar skráð? Flestir munu þar sjá fegurst skráð orð
móður og fyrirmynd. Margir feður bafa einnig skráð þar ótal
margt gott og fagurt. En, Guð bjálpi mér, það eru svo margir,
sem skráð bafa nærri óafmáanlegu letri í lífsbók sumra barna
og ungmenna ýmiskonar lesli, sem síðar liamla frá hamingju-
veginum. Slíkt er ógæfan mesta, sem við þurfum að sporna
gegn með öllum þeim ráðum, sem við böfum yfir að segja. Við
þurfum að gera okkur ljóst, að svo að segja daglega eru mörg
okkar, kannski öll, að rita eittbvað í lífsbók einbvers barnsins
eða ungmennisins. Við gerum það með liegðun okkar, orðum
og atliöfnum. Séu menn ókurteisir, sá þeir ókurteisi. Séu menn
orðljótir, óreglusamir, kærulausir, fer ekki bjá því, að það bafi
sín ábrif á börn og óliörðnuð ungmenni. Ungur nemur, ganiall
temur. Ef þú fræðir barnið eða ungmennið um veginn, sem það
á að fara, nnm það í flestum tilfellum feta þann veg á fullorð-
insárunum. En vegna þess, að alltof margir fullorðnir gera ser
ekki ljóst sálarlíf ungmennisins, fatast þeim að fræða það a
réttan bátt um veginn.
Það kemur æði oft fyrir, að móðir eða faðir segja eitthvað
á þessa leið: „Ég skil ekkert í því, hvernig drengurinn (eða
stúlkan) er orðinn. Hann (eða bún), sem alltaf var svo ánægð"