Kirkjuritið - 01.04.1971, Síða 11

reynslu sinni. í hópi spurningabarna
hans var stúlka, sem fermast átti í
vor, en var í öðrum bekk unglinga-
skóla, ári á undan jafnöldrum. Ein-
hvern veginn fannst henni, að hún
œtti ekki heima í hópi fermingar-
barna, og hún gafst upp á ferming-
arundirbúningnum. Hana óaði við
fermingarathöfninni sem slíkri, vegna
þess að henni fannst hún vera eldri
en hin.
Helgi vekur máls á því, hvort ekki
vœri unnt að fœra spurningarnar inn
í skólana sem skyldunámsgrein.
Tómas tekur undir það, að œskilegt
vœri, að fermingarundirbúningurinn
fœrðist inn í skólana og honum yrði
þá jafnframt skipt á lengri tíma en
einn vetur. María er sama sinnis. Þó
koma ýmis vandkvœði á fram-
kvœmdinni í Ijós. — Hvað um kenn-
arana? Nú er trúarafstaða þeirra
misjöfn. — Eiga prestar einir að
annast frœðsluna? Vœri slíkt fram-
kvœmanlegt, t. d. í Reykjavík? Verk-
efnið virðist risavaxið, — einkum,
ef frœða á marga árgangp í senn.
María segist þeirrar skoðunar, að
kennarar gœtu ekki tekið að sér slíka
frœðslu. Kristindómskennsla er eitt
af meiri vandamálum í kennaraskól-
anum, segir hún. Sumir kennaranem-
°r vilja helzt ekki sœkja stundir í
kristnum frœðum. Og þegar að
barnakennslunni kemur, er afstaða
kennarans og aðferðir eilíft vanda-
mál.
Tómas bendir á, að hugsanlegt
vœri, að guðfrœðinemar yrðu látnir
aðstoða presta við frœðsluna.
Ég vík aftur að spurningunni um
annmarka fermingarinnar í íslenzku
þjóðfélagi og beini henni nú til
Tómasar.
Þeir eru: slœmur — eða ekki nóg-
ur undirbúningur, segir hann. Ferm-
ingarbörn gera sér ekki fulla grein
þess, hvað þau eru að gera.
— Hvað um tilstandið, tildrið og
prjálið?
Tómas lítur á það sem hvern ann-
an sjúkdóm í samtímanum. Jólin eru
t. d. einnig seld undir þennan tíðar-
anda. Flestir viðstaddir virðast á einu
máli um, að slíkur tíðarandi sé ekki
góður. Helgi hefur þó orð á því, að
maðurinn fermist nú ekki nema einu
sinni á œvinni, og hann spyr, hvort
ekki megi hafa þann viðburð dálítið
eftirminnilegan.
— Ekki má þó gleyma aðalatrið-
inu, segir Tómas.
— Kemur það strax? spyr Helgi.
— Getur það ekki alveg drukkn-
að ! þessu?
— Ég held, að það geti alveg
drukknað í þessu, segir María, og
Ástríður segir: Þetta er ekki nema
klukkutlmi einn dag. Síðan er allt
hitt veizlur.
— Maður hugsar um þetta, á
meðan maður er í kirkjunni, en svo
þegar komið er heim, þá . . . Magnús
lýkur ekki setningunni, en Helgi
maldar í móinn og segir: Nei, kemur
ekki hugsunin nœsta dag og nœstu
mánuði?
Tómas telur, að œskulýðsfélög
safnaðanna verði hér til hjálpar. En
taki hins vegar ekkert við ungling-
unum eftir ferminguna annað en
vinnan eða sveitin og síðan skólinn,
þá sé ósköp eðlilegt, að fermingin
týnist niður.
9