Kirkjuritið - 01.04.1971, Blaðsíða 42

Kirkjan að Ásólfsskála, traustleg og þykkleit
í f jalladýrðinni.
í Skálakoti. Með þeim í sóknarnefnd
kvað vera Einar Sveinbjörnsson að
Yztaskála, sem jafnframt er safnað-
arfulltrúi og meðhjálpari. Hann er
bróðir séra Sveinbjarnar í Hruna.
Bjarni kveðst vera hringjari við Ás-
ólfsskálakirkju, en organisti og söng-
stjóri er húsfreyjan á Ásólfsskála.
Hún er nýlega tekin við því starfi.
Kirkjukórinn var stofnaður 1947. I
honum eru liðlega 15 manns, en
sóknin er fremur fámenn, aðeins 92
á síðasta manntali hennar. Kirkja
safnaðarins er nýleg og myndarleg.
Hún var byggð á árunum 1950—
1954 og tekur allt að 170 manns í
sœti.
Ég spyr um störf sóknarnefndar.
Hún sér um kirkjuna og allt, sem
henni heyrir. Hins vegar hefur hún
40
ekki bein afskipti af messum og
helgihaldi. Þeir félagar eru drengileg-
ir menn og taka forvitni minni vel,
svara greiðlega og skrumlaust. Jó-
hannes virðist fremur hlédrœgur í
samrœðum, enda kveðst hann
skamma hríð hafa verið í sóknar-
nefnd.
Kirkjurœkni og mannúð
Þegar hér er komið sögu, fýsir mig
að víkja tali að trúrœkni og ýmsu,
sem teijast má henni skylt. Við sitj-
um fimm saman í dagstofu, tveir
prestar og þeir Jóhannes, Bjarni og
Eysteinn.
— Ýmsir telja, að trúrœkni og
kirkjurœkni hafi mjög hrakað frá því,
sem áður var, segi ég eða eitthvað
á þá leið. Ég nefni ennfremur heim-
ilisguðrœkni og barnafrœðslu í þess-
um formála mínum og minnist gam-
als manns, sem ég kynntist vestur
á Snœfellsnesi. Fyrir fáum árum lét
hann svo um mœlt, að fólk vœri ekki
eins guðrœkið nú og áður var, en
það vœri miklu mildara og mannúð-
legra í hugsun. — Hvað lízt þeim
Fjallamönnum um þessi efni?
Eysteinn verður einna fyrstur til
svars. Hann er ekkert myrkur í máli-
— Ég tel, að kirkjurœkni sé mjög
góð í Dalssókn, segir hann. Ég get
ekki séð, að heimurinn hafi versnað
svo mjög frá því að ég var ungur.
í heimahúsum eru húslestrar að vísu
fallnir niður, en útvarp kemur þar að
nokkru í staðinn með ýmsu, sem i
því er flutt. — Nú, um hitt er ég ekki
í vafa, segir hann, að mannúðin er
á miklu hœrra stigi nú en hún var,
fe