Kirkjuritið - 01.04.1971, Blaðsíða 79

heitanna. Bœninni eru gefin fyrirheit.
Oft er vitnað til Lk. 11, 13 í þessu
sambandi. Handayfirlagningin gerir
bœnina að bœn fyrir einstaklingi.
Söfnuðurinn biður fyrir œskufólki
sinu. í siðustu tillögu til fermingar-
forms, sem oss hefur borizt, er þessi
hugsun mjög skýrt orðuð (bandarisk):
Handayfirlagningu skal beita „solely
f° personalize the prayers of the
oongregation."76
En með þessu er ekki allt sagt.
Jafnvel fermingarbœn siðbótarmann-
onna hafði einkenni boð-
u o a r (hin postullega og
bin a ron itis ka blessun). Siðari
fermingarform hafa haft hið sama
• texta sinum. Blessunarformóli er
ekki b œ n i hefðbundnum skilningi.
Honum er ekki beint til Guðs, heldur
hl manna, og hér til fermingarbarns-
lns- Hann hefur einkenni boð-
unar í óskhcetti.
Vér eigum nú tveggja kosta völ:
H Venjulegrar fyrir-
b ce n a r , sem beint er til Guðs
með yfirlagningu handa, eða 2) boð-
onar fyrirheita í óskhœtti, sem þó
beinist að fermingarbarninu. Hið
síðara hefur verið almennara við
iútherska fermingu hingað til. Bœnir
1 venjulegum skilningi eru þó einnig
viðhafðar i athöfninni. En e n g i n n
grundvöllur er til þess, að vér gœt-
Um gengið eins langt og anglikanar,
Bucer og rómverska kirkjan, — og
beittum framsögn fyrir-
h e ' t i s (et indikativt votum), sem
gerði athöfnina að ex-opere-operato-
atferli. Öruggastir yrðum vér, ef vér
natuðum blessunarorð úr Ritningunni
eins og gert er í fyrstu handbók-
um siðbótarmanna. En i þœr skorti
þó gjarna þann hótt, sem höfð-
aði til (appliserende form) að-
stœðna hverju sinni.
Flestar handbœkur hafa nú sér-
staka blessunarformóla. Eins og
Helge Fœhn hefur bent ó er það
mein þeirra flestra, að i þeim gleym-
ist að binda ferminguna við skirn-
ina, en hins vegar er þar meira fjall-
að um „styrk í framið".77 Þar er
fremur kaþólskur arfur en lútherskur.
í norska forminu skirskotar aðeins
fyrsta fermingarbœnin, — ef til vill
hin önnur, — til skirnarinnar. Að
öðru leyti fjalla þœr bœnir einkum
um „styrk" til handa fermingar-
barninu.
Meðal blessunarformóla er só í
sérflokki, sem notaður er i formi II:
„Trced nu frem til Herrens alter og ta
imot Guds velsignelse til e t I i v '
forsakelse og tro.
Hér virðist blessunin fó inntak
ó h r i f a , sem helzt ber s a k r a -
mentöl einkenni: Himr
ungu skulu hljóta blessun, sem hefur
þau óhrif, að þeir munu lifa í sjólfs-
afneitun og trú.
Ellegar lita mó ó hana sem h e i t:
Só er krýpur undir þessa blessun við
altarið, er þó skyldur til að lifa í
sjólfsafneitun og trú.
Varla er óstceða til að œtla, að
guðfrœðingar þeir, sem mótuðu
þessa athöfn, hafi stefnt að slikum
skilningi orðanna. En formið kynm
að bjóða heim slikum túlkunum, og
að slíku verður að gceta við samn-
ingu nýrra formóla í framtið.
Boðun blessunar i óskhœtti, er
höfði til aðstœðna og einstaklinga
77