Kirkjuritið - 01.04.1971, Blaðsíða 32

Trúnemarnir voru valdir með mikl-
um athuga. Hið kristna samfélag,
kirkjan taldi sig ekki hafa þörf fyr-
ir menn, sem leituðu þess með hálf-
um huga eða að nafninu til ein-
göngu. Þetta samfélag sóttist ekki
eftir fjöldanum fjöldans vegna og
vildi heldur vera fámennt en trútt
köllun sinni sem vottur Krists. Því
var það, að margir þeir, sem ekki
gátu sýnt nóga staðfestu í lífi sínu
urðu að snúa frá. En þessi strangleiki
og athugi var mikið aðdráttarafl fyr-
ir þá, sem höfðu sterka skapgerð.
Heimildir 2. og 3. aldar gera grein
fyrir 3ja ára reynslutíma, þeim, er
kristnir vildu gerast. Þessi tími var
ekki bundinn skipulegri kennslu t
trúarsannindum, heldur var þetta
fremur tími siðferðilegrar reynslu.
Þeim, sem viðtaka var veitt til þessa
reynslutíma, sem voru allir, er þess
œsktu, voru nefndir trúnemar. Þeir
fengu að taka þátt í formessunni
ásamt hinum kristna söfnuði og
hlýða á lestur ritninga og predikun.
Voru þeir þá oft ávarpaðir sérstak-
lega, en þeir hlutu einnig sérstaka
kennslu, sem aðallega var fólgin í
því, að dag hvern voru lesnar valdar
ritningar. Lauk þessari daglegu
kennslu með bœnagjörð og að því
búnu sendi kennarinn þá á braut
með blessun og yfirlagningu handa.
Að þessum 3ja ára reynsluttma lokn-
um voru þeir, sem sóttust eftir skírn
prófaðir. Ekki var það þekkingar-
forðinn, heldur hegðun þeirra, hvort
hún samrœmdist kristnum lífsvenjum.
Voru þeir stðan valdir eða kjörnir,
er þetta próf stóðust og nefndir
electi — hinir kjörnu.
Hippolytus biskup í Róm segir frá
þvt í riti sínu, er hann nefndi „Erfða-
venju postulanna" og er ritað um
215 e. Krists burð, hvernig þessu
prófi var háttað. Hann ritar: „Þegar
þeir, sem hafa verið kjörnir, þeir,
sem hafa verið valdir til að hljóta
skírn, þá sé líferni þeirra rannsakað,
hvort þeir lifðu í guðrcekni meðan
þeir voru trúnemar, hvort þeir sýndu
ekkjum virðingu, hvort þeir vitjuðu
sjúkra, hvort þeir framgengu í góð-
um verkum".
Ef þessir reyndust svo, sem hið
kristna samfélag cetlaðist til, voru
þeir búnir undir skírn á páskum með
kerfisbundinni kennslu í hjálprceðis-
sögunni, spádómum Gamlatesta-
mentisins um Krist, líf hans og þján-
ingu, þá kom útdráttur trúarsann-
indanna, hin postullega trúarjátning
og hún útskýrð fyrir þeim. Að því
búnu urðu þeir að lœra hana utan-
að og fara með hana fyrir biskupin-
um skömmu fyrir skírn sína. Sá dag-
ur var víða sunnudagurinn fyrir
páska, sem nefnist pálmasunnudag-
ur. Þessi síðasti tími fyrir skírn var
ekki einvörðungu tími nákvœmrar
kennslu, heldur urðu hinir kjörnu að
taka þátt í trúariðkun, fasta, biðja,
taka þátt í nœturvökum með lestri
ritninga og bœnagjörða. f dymbil-
viku, á degi þeim, er nefnist skír-
dagur skyldu þeir baða sig rœkilega,
svo að þeir gœtu litið vel út við skírn
sína og halda síðan algjöra föstu á
föstudag og laugardag. Á aðfara-
nótt páskadags, á páskavöku skyldu
þeir hlýða ritningum og síðustu tiI-
sögn, síðan hlutu þeir skírn og að
því búnu leiddir fyrir biskupinn, sem
30