Kirkjuritið - 01.04.1971, Side 63

[st bar vera reiði Guðs, sem óneitanlega gœtir
1 43. sólminum. En þess ber að gœta( að
reiði Guðs er alls ekki neikvœtt hugtak.
Nordal telur 26. Passíusólm einna síztan
skáldskapargildi. Hann er þó, hvað efni
srnertir, gagnmerkur. Má því til sönnunar
^enda á þenna vershluta-.
»,Ó, hversu framar œtti
einn sérhver kristinn mann
óttast Drottins almœtti
með ást og blygðunarhœtti,
sem stoltum steypa kann.’
^annig eiga menn að óttast Guð með því
að elska hann. Reiði Guðs er eiginleiki ná-
tengdur kcerleika hans. Guð er heilagur og
Un\ leið náðugur.
Ymsir tala um úrelta ,,dogmatík“ Passlu-
Salmanna. Laxness minnist á persónutöfra höf-
undarins, rceðir um óskilianlegan yndisleika
hlns fœdda snillings, um hinn óskýranlega
undiróm Passíusálmanna, um eilíft líf skálds-
lns í brjósti þjóðarinnar, þegar — friðþoeg-
^garkenningin er fallin i gildi (Sjá ritgerð
Laxness: Inngangur að Passíusálmunum).
Allt er þetta fallegt og rétt, innan sinna marka.
Nordal kemur ekki til hugar að sleppa úr
Passíusálmunum trúfrœði þeirra. Þvert á móti
eru hugleiðingar hans um friðþœgingarkenn-
inguna höfuðatriði ritgerðarinnar sbr. það, sem
þegar hefur verið minnzt á, samanburð hans
á 43. og 44. Passíusálmi.
Nordal vitnar í þessu sambandi í 3. Passíu-
sálm:
„Til og frá gekk hann þrisvar þó,
þar fékkst ei minnsta hvíld né ró,
undanfaeri því ekkert fann,
alls staðar Drottins reiði brann
gegnum hold, œðar, blóð og bein
blossi guðlegrar heiftar skein."
Nordal bendir á, að sagnorðið að sklna
sé hér notað.
Athyglisvert er, að með einni undantekningu
notar Hallgrimur þetta orð 1 þess upprunalegu
merkingu, að Ijóma, varpa birtu á, og kemur
jafnvel í hugann það, sem segir i He,lagra
manna sögum: „Sá hann eina stjornu skm-
andi með miskunnsamlegu Ijósi."
í hinni miklu 14-binda trúfrœði sinm ver
61